Eega is weer volop aan het werk met zijn voet
gisteravond of eigenlijk al eerder is het zuchten,
kreunen, trekken, maar ik zeg niets.
Vorige week heb ik hem gevraagd
of dit wel zo verstandig was??
Ja hoor niets aan de hand, kan best allemaal.
Ok, jij zegt het.

Mij kun je nog meer vertellen maar wat ik zag
kan nooit in zo´n korte tijd over zijn,
maar als ik iets zeg is het zelden goed en al helemaal niet
als het niet in zijn straatje past.
Dus dat zijn momenten dat ik niets meer zeg!

Gisteravond: mmmmmmmmmm denk dat ik maar langs dokkie gaat.
tja als je denkt dat je dat moet doen ? Dan doe je dat .
Vanmorgen belt ie me op het werk :
ze hebben mijn voet in getaped en ik mag verder niets meer doen.
Begin van ontsteking, bloedprikken dat soort ongein.
Tja, ik zeg nog steeds niets.
Thuisgekomen hangt ie op de bank
baas was niet blij , zegt ie.
Kijk hem aan en vraag;
Denk je dat ik hier blij mee ben?

Maarre: ´t was jou keuze om niet te willen luisteren,
niet naar je lichaam, niet naar een ander
sommigen moeten schijnbaar voelen voordat ze iets leren.
Maar hier is niemand blij mee
je hebt nu meerdere mensen bij de poot,
letterlijk en figuurlijk.
En dat uitgebreid slapen ´s middags, ´s avonds zodat je ´s nachts
spoken kunt, gaat niet door dat snap je zelf ook wel hoop ik.

En verder zeg ik niets, ´k heb genoeg gezegd voor vandaag 😉

XXXXXXXXXXXXXXXXX