Een verhaal of een iets wat eigenlijk al een paar dagen
in mijn hoofd rondloopt.

Het verhaal:
toen ik jaartje of 14 was kreeg ik enorm veel vrijheid.
We hadden een vriendengroep via toendertijd de 27 mc.
4 jongens 2 meiden.
Eentje ervan zat in een rolstoel , geestelijk prima hoor
maar lichamelijk redelijk.
Hij woonde toendertijd in Leeuwarden waar de hele meute
regelmatig ging logeren.

Voordelen:
Ga met een rolstoeler de pulledagen op,
kun je er als een eendje achteraan waggelen, alle ruimte.
We hadden dikste lol en hebben dingen gedaan die Omama
nu nog steeds niet hoeft te weten 😉

In diepe aandacht waren we met hem bezig, weken achter elkaar
ze hadden gezegd: als hij zou willen kon ie lopen !
tussen ons in, aan een muur, aan een bed, bedenk het maar
we deden samen er alles aan en na heel veel tijd en energie
kon hij 10 meter lopen.
Vol trots riepen wij zijn ouders,
verwachtend dat ze blij zouden zijn en hij ook.
Niets was minder waar.
Iemand die niet kan lopen (leerde ik later)
levert financieel gezien meer op
en hij maakte er zo graag gebruik van.
Bitterheid voor ons, maar een keuze van hem.

Als we daar waren , hees ik me wel eens in een rolstoel
en ging boodschappen doen.
Je wordt echt als achterlijk behandeld
en ze doen alsof je echt helemaal niets bedenken of doen kunt.
Grappig, nee,
confronterend? Zekers.
Tot op het moment dat ik bij een kassa was en moest wisselen
de dame in kwestie deed of ik zo vreselijk dom was,
dat ik spontaan opstond, mijn wisselgeld aannam
en vervolgens achter de rolstoel weg wandelde.
Spottend noemden ze dat ,
ik noem het nog steeds een confrontatie !

Onze vriendschappen zijn verbroken inmiddels,
eentje die ik mijn broer noem, die graag meer wou
toch getrouwd met een gescheiden vrouwtje
is collega van eega.
Nog steeds kunnen we het goed vinden.
1 stel is eruit gekomen nadat de jongen mij niet kon krijgen
en getrouwd en ik hoop gelukkig is met toendertijd mijn vriendin.

Maar de jongen in de rolstoel ging een eigen leven leiden.
Hij sprak mijn broer en vertelde:
wat heb ik een spijt dat ik toen niet geluisterd heb naar je zusje.
IK had kunnen lopen als ik doorgezet had,
ipv daarvan koos ik de makkelijkste weg.
en nu zit  ik, en blijf zitten.

Afgelopen week zag ik hem in stad,
en het maakte indruk op me.
Dik, vadsig, en ongelukkige aanblik.
Op mijn: Hoi ken je me nog
schieten de tranen in zijn ogen,
misschien zegt hij
beter van niet omdat ik elke dag nog aan je denk.
Het spijt me,
je had 30 jaar geleden gelijk.
De tranen springen in mijn ogen
geef hem een hand en een kus
om me om te draaien.

Een messteek
zou de onzichtbare pijn aantonen
maar waarom het me zo´n pijn deed?
´k weet het niet
maar voel het nog steeds.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXX