´t is donker, ik loop maar weet niet waar naar toe,
ik struikel en val.
het is warm, ben in een ruimte dat merk ik
maar het is zo donker.
voel schimmen langs me heen
het niet kunnen zien maakt me bang.
Niet bang bang, maar onzeker bang.

Besluiteloos sta ik daar wat moet ik doen ?
wat kan ik doen als je niet weet waar je bent?
niet weet wat de bedoeling is,
niet weet welke kant je op moet?

En dan hoor ik een stem, die me roept
hij roept me bij mijn 2e naam
het is een zachte fluistering
maar klinkt zo vertrouwd.
Ik span me in om te horen
en hoor de stem van mijn neef.
Een glimlach krult mijn lippen
hij is al jaren niet meer bij ons maar
was altijd mijn favo.

Luister , zegt ie, luister
maar ik hoor niets.
Sluit je ogen , zegt ie.
das vreemd zie immers al niets, het is zo donker.
Dan , dwingend, sluit je ogen!
Als er eentje te vertrouwen is, in al zijn dingen die niet te vertrouwen waren
dan is hij het wel.
Ik sluit mijn ogen en dan
dan zie ik de kamer, de ruimte en de mensen.
´t is alsof ik verkeer in een andere demensie
en ik zie hen die langs me gingen.

Bij een hard geluid , word ik wakker
en dat spijt me
had veel meer willen zien.
Al ben ik dankbaar
voor het kleine stukje.

Een droom der dromen.

XXXXXXXXXXXXX