Aan de vooravond van de 13e waarvan ik al schreef: een mijlpaal.
De normale benadering zullen velen doen knikken, idd een volgende fase.
dit is voor mij een hele belangrijke fase.
De emo zit in de ontwikkeling van een stel welpen die niet normaal
zijn geboren maar goddank normaal ontwikkelden.

Velen kennen het verhaal onderhand.
Voor de twee jongens waren er twee meiden.
een gouden ketting om mijn hals met twee harten van zuiver goud
met daarin een bloem van wit goud en geel goud
zijn de enige openbare herinneringen die me resten.
Ik koester elk leven en ik weet onderhand dat het kwam
zoals het kwam.
Het een zou het ander nooit kunnen vervangen
het andere kwam in Liefde voor wat er niet kon zijn.
Maar daarom niet minder gekoestert in mijn hart
laat dat duidelijk zijn.

Zwangerschap van oudste bracht de nodige problemen
te klein, te snel, in stuit maar hij flikte het toch om er uit te komen
mijn lijf is niet zo kinderbaarlijk aangelegd.
Achteraf , vrij snel gezien, met een hersenbloeding herstelde hij zich
zodra hij op eigen kracht verder moest.
Het 4e jaar was een mijlpaal, naar school naar peuterzaal.
Toen viel het op dat er wel degelijk een ander kind stond
dan alle ´normale´kinderen.
MAAR hij stond er WEL !
Ik begreep de hoe´s , de waarom´s en de stellen datten als…………………..
toen hij 13 werd en naar middelbare ging
was er een basis gelegd uit veel Liefde, veel denken, veel zorgen en nog meer
veel begrijpen.

Met dit verhaal gingen we vrij vlot de 4e zwangerschap in.
Het was bekend, het zou gevolgd worden, we werden begeleid tot in den treure.
De man , de enige man, die ons werkelijk helpen kon had een opleiding in VS gehad
na zelf 4 !!! kinderen te verliezen aan zelfde verhaal.
De mogelijkheden bestonden uit Leiden, Dusseldorf of Brussel.
Professor Doctor Kanhai kwam in ons leven.
Een LIEVERD.

maanden aan medicatie, onderzoeken en opnames in Leiden
uren misselijk, vergeetachtigheid, en een bekaffe echtgenoot.
een klein jongetje thuis die er niets van snapte
een periode die zo intens was dat ik de helft in emoties ben vergeten.

Te vroeg, veel te vroeg werd jongste er eindelijk uitgeplukt
zo voelde het voor mij, ze werden bij me weg geplukt
omdat ze het anders niet zouden overleven.
Ik was niet in staat ze fatsoenlijk op de wereld te zetten,
omdat mijn lichaam een afwijking heeft waar slecht 3% van de nederlandse vrouwen
mee aangehaald is.
En dat deed toen zo´n pijn die nog erger was dan die 2 navelstreng puncties
en alle medicatie bij elkaar.
Het werd een heilige belofte :
Zodra ze er zijn , zal ik er zijn !

Het zal in sommige gevallen veel verklaren denk ik.

Oudste was anders dan anderen , een test een psychologisch rapport
met een verbijsterende uitkomst.
Tegen dat hij 13 was was er wel een solide basis gelegd door in die tijd
voornamelijk IK.
Nu jongste morgen 13 wordt kan ik zeggen dat ook zijn basis is gelegd
en dat vanaf nu ze niet vrij zijn
maar wel weten wat een basis is.

Gezien het feit dat ook jongste met draintjes in zijn hoofd lag
als een buitenaards wezentje,
zijn nagels nog steeds maar 1 x per jaar geknipt hoeven te worden,
zijn kleine teennagel nog steeds niet aanwezig is,
maar zijn ogen nog steeds zo blauw zijn als de eerste keer dat ik ze zag
de lichamelijke lijn bijna onmogelijk was
maar mijn innerlijke lijn
vele malen groter.

Bij 13 kun je beetje vaststellen hoe ze zich ontwikkelen
qua nivo, qua mens, qua intelligentie.
En ze zijn er heel erg knap bij langs gevaren met z´n tweeen.
En ze doen het GOED sterker nog heel erg goed,
gezien de start die ze hadden.

Maar het waren jaren van uitkijken, opletten en zorgen voor.
IK kon er niets aan doen, voel ook geen schuld in die zin.
Maar wel enorme diepe verantwoordelijkheid om ze dat te geven
wat ze nodig zijn zonder mijn navelstreng.
De streng die ons nu bind
is ook onmisbaar en mijn Liefde voor alle 4
onmeetbaar.

Ze gaan er komen, na al die jaren weet ik nu
ze gaan er komen , alle twee
en daardoor ik ook.
De lichamelijke schade is ingevuld
door onnoemelijke Liefde.

XXXXXXXXXXXXXXXXX