Zoals ik schreef wil ik die rust op zondagmiddag houden.
Nu dat lukt prima.
Maar eerst het allergaafste:
zoals beschreven in een blog over Prof.Dr.Kanhai
vlooi ik het net even na om te kijken of ik iets vinden kan.
Ik vind heel veel info over deze bijzonder lieve man.
Dat hij vorig jaar koninklijk onderscheiden is,
maar zelfs een site met zijn emailadres.
Ik kruip achter het bord en stuur hem een mail,
over hoe het nu met jongste is,
en hoe dankbaar we zijn , nog steeds.
Zonder hem, geen welp zo kort ligt het.

Tot mijn grote verbazing krijg ik vanavond een mailtje terug
die ondertekend is met zijn gewone voornaam
zonder de titels en met een lieve warme ondertoon.
In de cc zie ik dat het doorgestuurd is naar zijn toenmalige secretaresse
en een OH JA schiet me Jenny weer in gedachten.
Ms toch een idee om eens terug te gaan naar Leiden.
Jongste kijkt met verbazing en eerbied naar de foto van de man
die hem het leven gaf en de mijne spaarde.

De rest van de dag vullen we met sporten op de wii
buitensporten, spelletjes en we vermaken ons uitermate.
het is rustig en goed, ´t is warm en liefdevol.
Zou het vanaf nu eindelijk na al die weken
gewoon weer eens rustig en normaal worden ?
Ik hoop het, we zijn er aan toe.
maar die mail,
die deed het hem helemaal.
Zo gewoon, zo warm en zo gegund 😉

XXXXXXXXXXXXX