Schrijf veel maar ook dingen hou ik achter
omdat , zoals ooit iemand me zei, je nooit weet
wie het leest.
Waarop ik me dan weer beroep op het feit
zoals aangehaald op hoofdpagina, ´t is MIJN blog 😉

Het verhaal:
morgen wil ik naar stad, het afscheidvanseizoen kadootje voor de meiden
jongste wil graag een simkaart voor andere foon.
Kan het zo meenemen, bankpas want ze betalen tegenwoordig zelf.
Beste beslissing ooit !
Betaal jij maar voor mij ,en dan doe ik het later wel terug.
Want niemand mag mijn pincode weten ?

Dat later terug komt niet en voorschieten doe ik niet.
Dan regel je het maar lekker zelf.
Als je mij niet vertrouwd met je pincode en je pas.
(kan zijn hele rekening slopen als ik wil, en dat vertel ik ook)
Maar het tikte er wel even goed in.
En hij begint te janken omdat ik het niet wil doen zoals hij wil dat ik het doe.
Nou zo doe ik het dus niet!

13 en daar komt ie 😉
tuurlijk met oudste ook in 1e jaar zelfde situatie.
Eerst heel behoudend omdat het allemaal nieuw is,
maar zodra het bekend wordt en vertrouwd,
berg je maar.
De wereld ligt aan hun voeten,  yep
maar IK niet 😉

Schijnbaar is er toch iets in mijn ogen en op mijn gezicht
wat hem mij niet eens durft aan te kijken.
ik zeg niets, helemaal even niets en laat het een poosje sudderen.
Geleerde les: niet direct reageren.
Dan een gesprek, 1 op 1
en een herhaling van hoe het begon.
resultaat een jankende welp maar het is wel duidelijk.

Morgen ga ik naar de stad
voor het seizoenkadootje voor de meiden
en neem op terugweg ook even een simkaart mee
heb pasje en pincode bij me van diegene waar het voor is.

Ze mogen allemaal lopen waar ze willen
alleen niet over mij heen,
namelijk goed genoeg voor het een
dan ook goed genoeg voor het ander 😉

XXXXXXXXXXXXXX