Ik ken haar al jaren,
zij heeft mij een stukje gegeven wat ik nu heb.
Vanavond zijn we samen op haar terrein.
Ze kent veel mensen , veel mensen kennen haar
omdat ze heel veel doet, voor andere mensen.
Ze gaat gesprekken aan en die zijn vrij algemeen
tot ze iemand ontmoet die ze kent van vroeger,
veel vroeger vroeger.

Mijn: praat maar bij  ik ga zelf wel een rondje
maakt dat ze zegt: nee hoor, ben zo klaar we gaan samen.
En als je haar zo ontmoet zou je zeggen
wat een apart iemand 😉

We kennen elkaar al jaren en vanaf het eerste moment
hebben we elkaar schijnbaar herkent.
Alleen IK zag het niet, of toen niet.

Het gesprek ontspint zich over met wie ze getrouwd is,
of ze kinderen heeft.
Ja eentje, of wat leuk! Jongen of meisje,
en ik voel hem komen omdat ik haar situatie ken,
een meisje, geestelijk gehandicapt.
Waar we zelf helemaal voor zorgen 24-7.
De ogen van gesprekspartner vliegen open net als haar mond,
en ik zie het gebeuren , bijna komisch.
Ik zie ook wat er aan de andere kant gebeurd:
ik ga nu verder misschien zie ik je nog wel een keer.

Ook ik ken haar dochter en het is nooit een probleem geweest,
zelfs nooit ter sprake als moeilijk of verdrietig.
En als we samen weglopen met algemene gespreksstof
weet ik waarom zij doet wat ze doet
en ook hoe ze het doet.

Het leven is een feest zegt ze,
maar je moet zelf de slingers ophangen.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXX