Soms sta ik in de keuken en bedenk me
wat we gaan eten, kasten vol maar geen keuze kunnen maken.
en als nodig is stap ik in de auto
om net dat ene te halen in onze ruime supermarkten
wat ik nodig denk te hebben.

Soms zit ik in een situatie waarvan ik niet weet
wat ik ervan denken moet maar die me overkomt.
Ik kan geen keuze maken in de vrijheden van anderen
het simpele feit dat anderen mogen doen en zeggen wat ze willen
maakt dat ik denk het niet nodig te vinden
daar mijn mening aan te hangen.

Soms klaag ik over het feit dat mijn bestaan druk is,
een gezin, een huishouden, mijn werk,
het is keuzes maken wat , wanneer en wie op welke tijd.
maar denk dan dat wel degelijk mijn mening telt
en dat ik belangrijk ben.

Waarom?

Soms , als Omama hier aan tafel zit, en vooral de afgelopen dagen
dan komen verhalen die onze jongens, de 4e generatie om zo maar te zeggen
mateloos boeien en die ze ´herkennen´uit een film als Oorlogswinter
maar die zo echt zijn.

Het is geen soms het is een waarheid.
Mensen die niets te eten hadden, mensen die onderduikers hielpen,
mensen die doodgeschoten zijn om een mening.
IK, de 3e generatie kent mensen wiens grootouders slachtoffer werden.

Omama, 2e generatie, heeft dingen gezien en gehoord waar ze later pas
besefte wat het inhield.

Mijn grootouders, 1e generatie spraken er met geen woord over.
Het was te dichtbij en te vers.

Onze jongens raken in paniek bij wijze van
als internet uitvalt, beltegoed op is, of telefoon gewoon even niet doet.
Wat hebben ze in die tijd moeite gedaan
om met een enkel woord mensen te redden.
maar meestal was het zonder een woord.

Ook zonder een woord werden mensen doodgeschoten
hier in de omgeving, naast Westerbork,
zijn er vele kleine monumenten.
En vele bekende namen waarvan kleinkinderen van mijn leeftijd
toch klein beetje oorlogskind zijn.
waar de kinderen daarvan,
niet meer kunnen zonder woorden.

Soms, sta ik in de keuken en hoor
denk aan hoe mensen met elkaar omgaan tegenwoordig.
Veel IK weinig WIJ
want we zijn immers allemaal zo vrij?

ik , ik hoef geen woord
word veel liever zonder gehoord.
maar wel met het Weten,
dit soort verdriet hoort hier tot een verleden,
maar in vele harten nooit vergeten,
de sporen van een verleden.

Denk lieve mensen, denk
dat doe je zonder woorden.
Aan onze luxe, aan onze keuzes, en onze vrijheden.
In diezelfde vrijheden worden namelijk mensen
gekwetst, onderdrukt en alleen gelaten.
Doe wat je doen wilt, maar doe het zonder woorden.

XXXXXXXXXXXXXXX