Zaak komt een beetje tot rust,
mijn koorts is 2 dagen op rij voorbij.
En ik kom bij uit een soort roes.
De wereld wordt wat helderder
en ik merk wat beter wat er rond gaat of liever
wat er niet rond gaat.

Vanavond komt een van de vaste dames om te druppelen
en we krijgen het over vroeger,
over het leven wat ze heeft gehad.
12 jaar beginnen met werken, 13 een gezin draaien
mijn Oma was altijd ziek maar nimmer dood.
En dan werken met wasborden, zonder waterleiding,
zonder gas, zonder stroom.
Een hard leven, een lang leven een intensief leven.
Ze heeft er alles aan gedaan om ons kinderen
het beste te geven wat ze kon geven,
en cijferde zichzelf compleet weg.
En nog , nog is ze niet de persoon om te zeggen:
Joh, dit vind ik niet zo ok.

Zij gaat naar bed en ik ben nog wakker.
Waar de jongens en eega zich ten ruste leggen
met geen idee wat er in mijn gevoel en gedachten rondspoken.
Ik zou het kunnen zeggen maar:
het zal opgevat worden als een verwijt
en zo is het helemaal niet bedoelt.

Ik denk verder.
Waarom doen we zoveel voor anderen ?
waarom proberen we altijd een ander gelukkig te zien?
Om zelf gelukkig te zijn ?
Nou dan  komen we er deze ronde wel weer voor de zoveelste keer achter
dat dat  domweg niet werkt !

Anderen laten het zich namelijk ook prima aanleunen
door af en toe een stukje aandacht of even reageren
zichzelf geweldig te voelen.
Ze hebben immers geluisterd?
En ik betrap mezelf op het zelfde gedrag.
Als een ieder een spiegel voorhoudt
en vraagt , waarom vraag je die ander hoe het gaat?
Gaat het dan omdat je je plicht heb gedaan
of omdat je het weten wilt?

Omama heeft een vriendin ,
die belt, die komt, die gewoon doet en er is.
Zonder vragen , ze is er.
Mijn vriendin is er.
Enkelen informeren buiten het internet om
sturen een mailtje
of een kop op
of een groetjes voor Omama geef haar een knuffel.
DAT
zijn de mensen die het niet doen voor zichzelf
maar voor ons.
En die schifting is weer net zo duidelijk
als 2 jaar terug toen Opapa plots overleed.

Ach, weet je,
eigenlijk is er geen schifting.
Het komt er in praktijk op neer
dat je het gewoon zelf moet doen
zonder hulp van.
Zodra je die niet meer nodig bent
ben je pas echt zelfstandig
en hoef je je ook niet schuldig te voelen
dat jijzelf een ander niet steunt
tenminste in hun beleving,
je eigen benen
moeten jou dragen.
Een ander moet zijn eigen leven dragen.
Al mis ik
nog steeds en telkens weer
een arm om mijn schouder.
Maar dat zou ook weer niet kunnen
want ik moet er de schouders onder zetten
omdat er mensen zijn die er op leunen.

Te koppig voor het een
te dom voor het ander.

Freedom is just another word
for nothing left to lose,
nothing is all he left for me
and that is just enough for me.

XXXXXXXXXXXXXXXXX