Vanmiddag met jongste langs dokkie,
er zit nog iets van een keelontsteking, de amandelen zijn tikkie
onrustig, en ook zijn linkeroor is niet optimaal.
Maar om nou te zeggen: wat is hij ziek, nee niet echt.
maar wat is hij fit, ook niet.
Een uitgebreid bloedonderzoek moet uitwijzen
of er restanten zijn van een ontsteking of dat er toch iets anders is.
Vrijdag uitslag.

Jongste mag bij onze vaste huisarts zijn,
de man die dit jaar met pensioen gaat.
Ik praat even na met hem, in de trend van : de laatste loodjes.
Het is nog lang niet rond hoor , zegt ie.
Ik kijk hem aan, wat zul jij gemist worden.
Meen je dat , vraag ie? En ik zie dat hij emotioneel wordt.
daar staat hij om bekend, het gevoelige het meeleven.
Ja zeg ik hem, jij bent een echte dorpsdokter.
Dat is ook het fijne van mijn beroep, dat is waar ik het altijd voor gedaan heb
voor de mensen, de band die je opbouwt en de betrokkenheid over en weer.

Grijns een keertje, kijk naar mij, ik hoef je maar aan te kijken of je weet precies
hoe de vlag erbij hangt, je weet alles van me en je weet hoe ik ben.
IK zal je enorm missen !
In een flits zie ik een traan en er komt een hartelijk Dank je.
Graag gedaan, maarre:
we spreken elkaar nog wel voordat het zover is 😉
Een glimlach , een herkenning en een grote waardering over en weer.
Zo´n arts vind je echt maar zelden
en al zullen die het overnemen goed zijn,
zo´n band : dat duurt wel een tijdje als het al weer komt.
Het is aan de volgende generatie
en ik ben dankbaar voor het feit
dat in de moeilijke jaren en daar waar het nodig , echt nodig was
dat ik kon zeggen:
ik heb een fijne huis arts !!!

Note: hij is hier nu 34 jaar arts en ik ben 43  😉
Hij zag kinderen ouders worden.

XXXXXXXXXXXX