Inmiddels is de nacht ingevallen
zie ik een mailtje die ik wil beantwoorden
maar kan het niet.
Ik zit klem.

Klem omdat ik vanavond hoor
dat pestkop een ´vriendje´heeft
die hij er overigens zelf bijlapte,
uit een gezin waar zowel vader als oudere broer
de cel meerdere malen van de binnenkant zien.
Het is ook een klasgenoot
waarvan door een nu 3e klasser wordt gezegd
dat hij in drugs dealt op het schoolplein.
Waar brandstichting en mishandeling in die familie
de gewoonste zaak zijn.

Ik vraag eega om na te denken over het feit:
een aangifte kun je doen als aangifte maar ook als aantekening.
De laatste wordt genoteerd en komt pas in beeld
op het moment dat er een aangifte gedaan wordt
dan telt het mee.

Eega is bang voor actie, reactie, actie
maar wenst me welterusten en tot morgen.
En nu zit ik in mijn uppie me af te vragen.
Smurf ff om te kijken maar wie moet ik vragen ?
Iedereen zal zeggen doorzetten.
Omdat de gevolgen ook voor ons zijn.

En hier krijgt dus intimidatie en bedreiging
vat op mij.
Ben ik de rasoptimist die een loser een kans wil geven
zijn leven te beteren, maar niet overziet wat er aan de hand is?
Stel, zei ik tegen eega, we doen niets,
dan zijn ze aan de beurt, onze jongens.
Stel, we doen wel wat, misschien zijn ze aan de beurt.
Stel, we geven ze een kans door aantekening,
houd het er ze van om aan de beurt te zijn??
Maar is die dreiging zo aanwezig?

Gezien het feit van het 06 nummer schijnbaar wel,
want die onderdirecteur weet natuurlijk allang
wie dat vriendje is,
die overigens al meerdere keren geschorst is.

Voor mensen zoals wij
is het onvoorstelbaar, en daarom ook zo te onderschatten,
wat resultaten kunnen zijn van.
Maar , ik verdom het, een crimineel of een toekomstige,
mijn , ons , hun leven te laten beinvloeden
dan wel in angst te leven !

Heel mijn gevoel zegt:
overleg het morgen middag wat wijsheid is
ze zullen je raden.
Heel mijn hart doet zo´n pijn
om wat er gebeurd is, want het heeft zo´n impact.
En ik ben bang.
Niet voor mezelf, maar die angst is er nu toch gezaaid.
En ik kan iedereen om hulp vragen,
maar niemand, echt niemand
kan de toekomst voorspellen,
en me werkelijk zeggen
wat ik in deze moet doen of laten.

Zelfs eega kan me niet helpen en vlucht
daar had ik niets anders van verwacht, om eerlijk te zijn.
De jongens wil ik niet in paniek brengen
maar wel bewust maken.
God hoe zijn we toch in deze situatie terrecht gekomen ???

Denk dat ik eerst maar eens
morgenvroeg vrij neem, zorg dat eten klaar is.
Dat jongste iemand om zich heen heeft
en dan maar op naar de volgende stap
in iets waarvan ik ook niet meer weet
wat het worden gaat.
Dat is eng, angstigmakend
en een verrotte situatie.

Denk aan ons
we zijn het even nodig.

XXXXXXXXXXXXXXXXXX