Het maalt door mijn hoofd en laat me niet los,
het is natuurlijk niet niets om een serieuze aangifte te doen,
tegen nog maar een kind, want dat is het.
Het ook niet niets om al meer dan een half jaar
bezig te zijn met de streken van een andermans kind.

Ik meld me af op mijn werk vanmorgen,
een vanzelfspreken en hou je me op de hoogte ?
Enne , je gaat wel even aangifte doen he!
Een comment van Neneh en Anja
maken het niet makkelijker maar wel duidelijker.
Dit kun je niet laten gaan
en mijn gevoel blijft maar hangen op:
Ja ja, ze doen er alles aan maar gaat het helpen ????

Vanmiddig is het moment daar, de dienstdoende agent
een oudere man al, leg ik de situatie uit.
Je kunt het zeker doen , zegt ie, en al is het alleen maar
als een stok achter de deur voor die jongen.
Het betekend echter wel dat het inderdaad genoteerd wordt
en dat hij zich verantwoorden mag.
Het hele verhaal wordt genoteerd en de aangifte in werking gezet
met toch wel een beroerd gevoel
zet ik er ook mijn handtekening onder omdat jongste minderjarig is.
Dit had gewoon nooit zover moeten komen !

Tegen uurtje of half 6 krijg ik onderdirecteur aan de lijn
hij had het gesprek met de ouders.
Ze waren heel toeschietelijk, heel behulpzaam en begrepen
dat er nu wel degelijk ingegrepen moet worden.
Alles willen ze doen om er voor te zorgen dat het anders gaat
een ook pestkop zelf uit zijn schuldgevoelens
en geeft op alle fronten toe.
Das mooi, maar dat hebben we al eens eerder meegemaakt.

Zoals ik tegen agent zei: het gaat dan even over
om in ergere vorm weer terug te komen,
en waar stopt het werkelijk?
Wat brengt de toekomst?
En die woorden herhaal ik tegenover directeur.
Die weer een beetje schrikt van het feit
dat het een echte aangifte geworden is,
ondanks , zoals hij zelf ook aanhaalt, het zijn eigen advies was.
Als dit maar niet averrechts gaat werken,
mag ik de ouders bellen en ze vertellen wat ze te wachten staat?
Van mij mag het,
graag zelfs, kunnen ze zich voor bereiden en hebben zij een paar dagen
misschien een misselijk gevoel.
Hier komt toch een stukje rancune tevoorschijn.
Zijn naam is hier vaak genoeg, te vaak genoemd
zijn invloed op dit gezin is te groot geweest
en de ouders en het joch hebben kansen te over gehad
om dingen anders te doen en anders op te pakken.

Onnozele feit wil trouwens dat er zich vrijwillig (?)
nog twee jongens hebben gemeld om te verklaren
dat zij een woensdag ook mee hebben gedaan
om jongste onderuit te halen.
Jongste zegt dat ze het niet hebben gedaan.
En daar krijg de onderdirecteur een maandag weer een mooi vraagstuk aan.
Want: hoe kan dit dan ?

We gaan contact houden , dat is een ding wat zeker is.
En voor nu ben ik gewoon blij dat het weekend is,
en hij benadrukt nog een keer dat zijn 06 aan zal staan.
Zeg dat nou toch niet………………………

Ben van nature tegen ruzie en ellende
ben van nature een positief iemand
maar ook iemand die eigen gevoelens heel serieus neemt
die hebben me nog nooit bedrogen
en is soms het enige waar ik naar luisteren kan.
En ik hoop werkelijk ,  heel werkelijk voor alle partijen
dat het hier nu gewoon stopt en ophoudt
en de mannen samen hun schoolperiode doorlopen kunnen.

We zullen zien.
Maar een ieder die aan ons gedacht heeft
en even reageerde : dank jullie wel !!

XXXXXXXXXXXXXXXXXXX