Vanmiddag moet het aanmeldformulier van oudste naar school,
zodat ze hem kunnen invoeren in het systeem,
nou ja zijn gegevens.
Jongste moet toch boeken halen en er liggen nog meer papieren
om ingevuld te worden,
ik spreek af dat ik wel even langs kom, wel zo veilig 😉

Als ik het af wil geven word ik zeer vriendelijk te woord gestaan,
nee joh we bellen Men. V wel even en komt wel even naar je toe.
(Feit wil dat Men. V ook pedagoog is en gesprekken heeft gehad met
de familie van de pestkop)
In tussen sta ik met de twee mannen te wachten als toevallig
de mentor van jongste aan komt wandelen.
We komen in gesprek en die is aller hartelijks
vriendelijk, meewerkend, zelf nog meer dan dat.
Al zoekend naar hoe het allemaal werkt met dat introductie gedoe
welke mentor oudste krijgt, ´t is hem niets te veel.

Als Men. V komt krijg ik ferme handdruk, een hartelijk : hoe is het
big smile, en tuurlijk komt alles nu goed.
Nogmaals excuus over dat het niet helemaal goed ging,
Joh, maakt niet uit, als het maar goed komt , toch?
Ook hij praat even bij met de jongens,
en gaat snel de gegevens invullen zodat hij direct in het systeem zit.
Een ferme klap op mijn schouder en breede lach is voor mij ?

Intussen komt pestkop voorbij wandelen met een aantal klasgenoten
jongste geeft oudste por in zijn ribben, zo van : dat is ie.
een klein schuchter jochie kijkt naar de grond en maakt dat ie wegkomt.
Ik ben verbijsterd over de hele houding van het figuurtje.

Maar ze zijn zo vriendelijk en aardig, zo vreselijk hulpvaardig en voorkomend
dat ik er de kriebels van krijg.
OF
weten zij iets wat ik ga ontdekken
OF
ze willen net als wij geen gedoe en gezeur meer
en gaan ervoor ons gerust te stellen,
OF
ik ben paranoia aan het worden 😉

Toekomst zal het leren
Maar het is wel heerlijk om eens op een normale
rustige , respectvolle manier behandelt te worden.

XXXXXXXXXXXXX