Vanavond naar de meiden om de groep over te dragen.
Zou een afspraak krijgen met nieuwe lerares
maar zij die het regelen moet is zo gepikeerd
dat het niet gebeurd,
mij om het even.

Oudste wil wel even mee, en dat is een welkome afleiding,
als we binnen komen is ze er al,
en als we ons aan elkaar voorstellen merken we dat
er links en rechts wel bekende dingen zitten.
In notime zitten we te praten, het blijkt dat we elkaar dus wel kennen
en inderdaad meer dan 35 jaar terug 😉
Het maakt het voor mij een stuk makkelijker.

Ze gaat het op haar manier doen zegt ze, dat lijkt me ook de bedoeling
en als ze wat nodig heeft dan zal ze zeker niet laten om te vragen,
´t is warm , ´t is hartelijk en zij die zich gepasseert voelt
kan niet anders dan bij draaien.
Hoe gaan we het doen, vraag ze?
Zal ik voor 1 keer nog een keer voor gaan staan zoals ik altijd deed?
Ze schatert, is goed zegt ze.

En even neem ik mijn positie weer in en open met: Goedenavond allemaal,
het is vertrouwt en ik vertel kort en bondig.
En dan draag ik de groep over aan haar, met succes wensen en een stevige handdruk,
ga je vast nog even spreken zegt ze.
Op mijn vraag als ze ooit nog ergens een demo gaan doen, of ik dan mag komen kijken
is het een tuurlijk !
En dan verlaat ik de zaal, samen met 2 dansers die niet weer komen omdat ze niet kunnen.

Met hen en oudste ga ik even koffiedrinken en krijg een klein doosje in mijn handen,
van hen alleen , speciaal voor mij.
Een zilveren kettinkje met twee hartjes, het zijn zulke giga lieverds !
En dan terug naar huis.

En het voelt vreemd, maar niet verdrietig.
Alsof ik het nooit gedaan heb, er is geen heimwee
geen : zou ik nog even.
Helemaal niets.
Nu ben ik er natuurlijk al even mee bezig geweest
en heb het in fases achter me gelaten,
misschien dat ik het ooit nog eens ga missen
maar daar twijfel ik behoorlijk aan.

Oudste: Zoals met mij en Emmen Mam,
tijd voor ander boek.
Wijsneus, lieve grote wijsneus
want hij heeft gelijk.

XXXXXXXXXXXXXX

Hier achteraan stuurde ik vanavond de laatste groepsmail: