Email contact met een giga lief iemand
brengt vragen of opmerkingen.
meesten kennen me wel en kennen ook mijn verhaal
toch wil ik de emotioneelloze versie een keer plaatsen.
Zal waarschijnlijk veel dingen duidelijk maken
waarom ik ben, zoals ik ben.

Voor de jongens ben ik 2x zwanger geweest,

alle twee spontaan afgebroken bij 11 weken.
Kregen te horen: hou rekening mee met het feit dat je nooit kinderen krijgt.
KABOEM.

Bij oudste ging het goed, in de zin van: hij was te klein bij de
geboorte
48 cm, 1920 gram, maar op zich gezond.
Alleen paar vreemde puntbloedinkjes, speldeprikken zeg maar.
Onderzoek wees kort en bondig uit : Hij had met de geboorte een hersenbloeding
gehad en dat ik belast was met AITP.
Wat zoveel inhoud net als Rhesusfactor maar dan met de bloedplaatjes.
Bloedplaatjes ben je nodig voor het stoppen van een bloeding, het is het gele
korstje op een wondje.
Heb je die niet of niet genoeg dan stopt het dus niet.
Even in de gaten houden voor een eventuele volgende
keer, en voor de rest qua oudste afwachten hoe hij zich
ontwikkelt.

Wat er vernietigd is en hoe de andere helft het
opvangt.

Effin, dat leek allemaal goed en vrij vlot werd ik
zwanger van jongste.
Bij 11 weken een fikse bloeding maar we
mochten hem houden.
Wel met strenge controle, en zo kwamen we na 4
maanden zwangerschap in Leiden terrecht

omdat daar een professor zat die specialist was.
Zelf 4 kinderen verloren aan zelfde verhaal, kennis opgedaan in America.
Geluk voor ons anders hadden we naar Duitsland gemoeten.

Heel veel nare onderzoeken, navelstrengpuncties, medicatie, jongste was voor
zijn geboorte al 500.000 gulden waard 😉
En toen bleek dat de eerste 2 zwangerschappen meisjes zijn geweest.
Bij de verdeling van de celletjes waren zij niet voor mijn lijf geschikt om zo maar te zeggen.
Jongste is geboren 41 cm en 1880 gram.
Maar gezond, even een angstmoment voor hersenbloeding, dus slangetjes in zijn
hoofdje.
Koppies als sinasappels waren het…………………

Maar de medicatie had zo´n invloed
op mij dat ik 3 jaar lang met briefjes werkte omdat ik alles vergat
en dan met 2 pukkies.
Mijn lijf had een oplawaaier gehad en het heeft lang geduurd voordat ik herstelde.
Een 3e ronde met dit verhaal was medisch voor een kind of mezelf niet verantwoord.
Ze zijn overigens alle twee met een keizersnede geboren.
Bij eerste wilde ik graag thuis bevallen, dat ging niet.
Bij tweede wilde ik gewoon graag bevallen, als het maar in het ziekenhuis kan dan,

later was het als het maar in de buurt kan dan, als het maar goed gaat dan…………………..
zo zijn mijn wensen en grenzen verschoven tot het ultime doel:

we hebben gelukkig 2 jongens.

Oudste functioneert prima, heeft nergens iets van over gehouden en dat is een wonder op zich.
Jongste is ook bezig een beer van een vent te worden en ze doen het alle twee
razend goed op school.
Vele zuchten van verlichting, verborgen tranen, en angstmomenten ben ik verder inmiddels
en nu op het punt geland dat ik weet dat het goed komt.
Het is ook de reden dat ik niet werkte , geen carriere heb willen maken , omdat de zorgen
over de twee lummels hier me meer bezig hielden dan geld of goed.

´t is even de ´korte´versie maar de emoties die rond gegaan zijn,
de pijn , het verdriet , de domme maar begrijpelijke opmerkingen van mensen ,
´k heb ze allemaal gehad en ben ze door gegaan.
En als je dan de rest erbij doet wat er na kwam, eega
die kanker kreeg, broer met hartproblemen, moeders met hart problemen,
vaders die plots overlijdt, en een eega met Odd-cd
maken de rimpels in mijn snuit verklaarbaar en ik schaam me er ook niet voor.
Lieve feit is dat mijn beste vriendin haar
dochter de zelfde leeftijd heeft als onze oudste
dochter zou zijn, ze weet het en we overladen het niet maar als ik meiden zie
lopen van die leeftijd, ondanks mijn twee jongens, breekt er af en toe wel iets.
Gelukkig ben ik zover om te denken dat ik ze een doorstart heb mogen geven naar een ander leven
en ze mij daarvoor de 2 jongens hebben gegeven.
Maar ben me bewust hoe kostbaar leven is.

PFFFFFFFFFFFFFFT, ben ik toch blij dat ik 10 vingersysteem blind typen kan 😉

Maar dat is zo een beetje mijn story……………………..

Note: 3% van de nederlandse vrouwen hebben hiermee te maken,
jongste was nummer 30 in 10 jaar!
Inmiddels zijn ook de onderzoeken daar verder, en is de kans op complicaties
stukken beperkter.
De grote vraag voor mij ooit, waar heb ik het van?
Van mijn vaderskant, maar : daar mag niet over gepraat worden.
Kortom: een heel stuk verdriet in complete eenzaamheid, onbegrip,
onmacht en hier en daar onwil om mij te helpen.
Nu, nu is het niet meer nodig.
Bij geen meisjes ter wereld mogen brengen, stopt het in de bloedlijn hier.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx