ontkenning?
- 11.20.11
- gedichten en gedachten
- 9 Comments
Dit word een blog , terug in de tijd, met een gevolg voor het heden.
Na vanavond een mailtje te hebben weggestuurd naar iemand
twijfel ik of ik het hier neer moet zetten.
MAAR:
ben ooit begonnen met bloggen zo´n 5 jaar geleden met een speciale reden.
Diezelfde reden houd me nu uit de slaap.
Ken je dat liedje van, volgens mij Toontje Lager:
in het donker zien ze je niet,
als je zwijgt dan horen ze je niet,
dus hou je adem in , maar stik niet.
Het is een proces wat al poosje aangaat,
dingen die ik zie, die ik hoor , en vooral die ik voel.
Maar als ik iets vraag of zeg krijg ik standaard:
Nee hoor, gaat prima.
Ondertussen trekt hij zich meer en meer terug
om te voorschijn te komen , dingen te doen met onze jongens
die hij normaal niet zou doen.
En slapen, vooral veel slapen.
Zodra het maar even kan, slapen ook als het niet kan
valt hij in slaap.
Mager worden, maar eten als een slootgraver om zo maar te zeggen.
er zijn dingen, die kloppen gewoon niet.
Insider heeft wel door dat het over eega gaat
buitenstaander kan hem wel gokken.
Ja hij heeft een moeilijk karakter, ja hij heeft een storing,
maar hij heeft ook lymfklierkanker.
De laatste controle was ik mee, maar nee hoor, gaat allemaal prima.
hij bouwt ruime tijd in voor zichzelf in de schuur,
zijn plek zijn ding zijn knutselruimte.
´t is ook niet dat hij ´slecht´voor ons is hoor maar :
zo met zichzelf , op zichzelf en vooral druk praten over allerhande onbenullige dingen
maar niet daarover, vooral niet daarover.
Ontkenning ten top maar wel met invloed op.
Dat is een stuk eigen verantwoordelijkheid, en ik kan niet dwingen.
Als iemand iets niet wil, dan houdt het ´gewoon´op.
De pest is dat anderen in die omgeving moeten leven met die keuze
die ook anders zou kunnen.
gelukkig merken onze jongens er niet zo heel veel van
en probeer ik mezelf tussen mijn buien door
in de benen te houden.
Maar ben er ondertussen van overtuigd dat ontkenning
het verschil is tussen de keuze van een eenvoudig dan wel moeilijk leven is,
zowel voor persoon zelf als de onvrijwillige keuze van hen die er naast staan.
Ooit heb ik iets beloofd en probeer altijd mijn beloftes te houden,
maar dat wil niet zeggen dat makkelijk is.
Het brengt me gedachten en gevoelens
die ik helemaal niet hebben wil,
omdat ik soms erg bang ben.
Ben mens optima forma
en huil onzichtbare tranen.
Wenste me dat ik een keertje echt huilen kon
met een paar sterke armen om me heen,
zo voor mij alleen.
XXXXXXXXXXXXXXX
Dank je lieve Maantje,
voor je armen, je gevoelens, je gedachten en je woorden.
Maar ook zeker voor de gedichten-verhalen die je erbij zette.
De eerste kende ik nog niet maar vind hem prachtig,
de anderen waren uit het hoekje: vergeten maar geweldig om weer terug te hebben!
Ieder die er iets van kopieren wil , dat mag want dit zijn de dingen die je inderdaad
weer laten denken en dankbaar zijn.
XXXXXXXXXXXXXXX
gevonden en nog een paar
maar gaat om de eerste
ipv kind kun je man lezen en vrouw ipv moeder
GOD SCHIEP MOEDERS
Toen God de moeders van kinderen met autisme
schiep
was Hij al 6 dagen aan het overwerken.
Een engel verscheen en zei:
“U steekt wel heel veel tijd en werk in deze
exemplaren”
“Heb je de specificaties van deze bestelling al
eens gelezen?”, vroeg God vermoeid.
“De moeder van zo’n kind moet buitengewoon goede
ogen hebben,
zodat ze kan zien hoe bijzonder haar kind is,
wanneer allen verblind zijn door het syndroom.
Ze heeft ook veel meer energie dan normaal nodig
zodat ze het nooit opgeeft,
ook niet wanneer anderen dat wel doen.
Haar huid moet extra dik zijn om alle onrecht te
kunnen verdragen
en alle kritiek op haar opvoedingscapaciteiten.
Ik heb haar zelfs een sterker hart gegeven
met een groter vermogen om lief te hebben en te
begrijpen.
“God “,zei de engel terwijl ze Zijn mouw
aanraakte,
“U kunt beter wat rusten en er morgen aan verder
werken.
“Dat kan ik niet”, sprak God, “er zijn meer
kinderen met autisme dan de wereld weet.
De engel vloog langzaam rond het schepsel en
bestudeerde het nauwkeurig.
Opeens stopte ze en boog zich voorover.
Haar vinger gleed over de wang van de vrouw.
“Ze lekt”, zei de engel, “ik denk dat U er te
lang aan heeft doorgewerkt
“Dat is geen lek” zei God, “dat is een traan.
“Waar is die voor?” vroeg de engel,
“Ik neem aan voor opgekropte emoties,
voor teveel onrechtvaardigheid,
voor gebrek aan begrip.” zei God.
“U bent werkelijk geniaal “zei de engel
God keek somber en leunde achterover in zijn
stoel.
“Die traan heb ik niet gemaakt”, zei Hij.
———————————————————————————————–
Een boer had enkele jonge hondjes die hij nog moest
verkopen.
Hij schilderde een advertentie op een bord met: 4
puppies te koop en zette dit aan het begin van zijn erf
aan de kant
Net toen hij de laatste spijker in het bord sloeg werd
hij aan zijn overal getrokken.
Hij keek naar beneden in de ogen van een kleine jongen.
“Meneer” zei de jongen, “Ik wil een van uw puppies
kopen”
“Wel”, zei de boer, terwijl hij met zijn hand achter in
zijn nek wreef, “deze puppies hebben hele goede ouders
en kosten aardig wat geld”.
De jongen liet voor een moment zijn hoofd hangen.
Toen reikte hij diep in zijn broekzak en haalde een
handvol kleingeld voor de dag en liet het aan de boer zien.
“Ik heb 39 cent. Is dat genoeg om te kijken?”
“Zeker”, zei de boer en hij floot een deuntje. “Dolly”,
riep hij.
Uit het hondenhok en over het erf rende Dolly naar de
boer toe gevolgd door 4 kleine bolletjes wol.
De kleine jongen drukte zijn gezicht tegen het hek.
Zijn ogen straalde van verrukking.
Terwijl de honden naar het hek toe kwamen rennen,
zag de jongen nog iets bewegen in het hondenhok.
Langzaam verscheen er nog een bolletje wol, maar deze
was zichbaar kleiner dan de andere hondjes.
Op zijn achterpootjes gleed het bolletje het hok uit en
op een wat onhandige wijze begon het hondje vooruit naar
het hek te hobbelen terwijl het zijn best deed de andere
hondjes bij te houden.
“Ik wil die hebben”, zei het kleine jongetje, terwijl
hij naar waggelende hond wees.
De boer knielde naast het jongetje neer en zei: “zoon,
je wil dat hondje echt niet.
Het is nooit in staat om te rennen of te spelen zoals de
andere hondjes kunnen”.
Toen deed de jongen een stap naar achteren, reikte naar
beneden en begon een broekspijp op te rollen.
Terwijl hij dit deed werd een stalen beugel zichtbaar
aan beide zijden van het beentje van de jongen die vastgemaakt zaten aan zijn speciaal gemaakte schoentje.
De boer aankijkend zei hij: weet u meneer, ik kan zelf
ook niet zo goed rennen en hij heeft iemand nodig die hem begrijpt”.
Met tranen in zijn ogen reikte de boer naar beneden en
pakte de kleine puppie op.
Hij hield het heel voorzichtig vast toen hij de puppie
aan de kleine jongen gaf.
“Hoeveel kost het?” vroeg de kleine jongen. “Niets, het
is gratis”,zei de boer.”Er is geen prijs voor liefde”.
—————————————————————————————————-
Op een dag
Op een dag vroeg een lerares aan haar leerlingen de namen van alle klasgenoten op een papier te schrijven en naast de naam enige ruimte te laten.
Daarna zei ze tegen deze leerlingen dat ze het beste wat ze over deze klasgenoten zouden kunnen vertellen achter de naam moesten schrijven en dat ze achter iedere naam ‘iets’ moesten schrijven.
De opdracht duurde het gehele lesuur en aan het einde van de les moest de opdracht ingeleverd worden bij de lerares.
In het weekeinde nam de lerares voor iedere leerling een blad en schreef per leerling al deze positieve en opbouwende opmerkingen op zijn of haar blad.
Op maandag gaf ze tijdens haar les aan deze klas aan alle leerlingen hun lijst.
Na slechts korte tijd begon iedereen te lezen en te lachen.
‘Is dat echt zo?’, kon je horen fluisteren.
‘Ik wist niet dat ik voor iemand anders waarde had!’
en ‘Ik wist niet dat anderen mij zo leuk vinden’,
waren de over het algemeen gehoorde commentaren.
Na enige tijd werd er over deze lijsten niet meer gesproken.
Ook wist de leerkracht niet of de leerlingen onderling of met hun ouders hierover gesproken hadden.
Maar dat was ook niet het belangrijkste.
Die oefening had zijn effect gehad.
De leerlingen waren gelukkig met zichzelf en met de anderen.
Enkele jaren later was een van haar leerlingen omgekomen in een oorlogsgebied en de lerares werd uitgenodigd voor de begrafenis en ze ging.
De kerk was overvol met vele vrienden.
Een voor een gingen de mensen die van hem gehouden hadden of hem gekend hadden bij zijn graf voorbij en bewezen hem zijn laatste eer.
De lerares ging als een van de laatste naar zijn graf en bad voor hem.
Nadat zij daarmee klaar was vroeg een collega-soldaat van Mark aan haar :
‘Bent u Marks wiskunde lerares?’
Zij knikte bedroefd en zei zachtjes : ‘ja’.
Toen zei hij : ‘Mark heeft zeer vaak over u gesproken’.
Na de begrafenis was er gelegenheid tot condoleren en de meeste van Marks vroegere klasgenoten, ook aanwezig, waren bij elkaar gaan zitten.
Marks ouders waren blij haar te zien en spraken haar aan.
‘We willen u iets laten zien’, zei Marks vader en haalde een portefeuille uit zijn broek.
‘Dit vonden we toen we door Marks spullen gingen kijken nadat hij gesneuveld was en we dachten dat u het zou herkennen’.
Uit de portefeuille trok hij een sterk verouderd, veelgebruikt, bij elkaar geplakt blad, welke duidelijk zichtbaar vaak opengevouwen en weer dichtgevouwen was.
De lerares wist zonder verder te kijken dat dit het blad was waarop alle goede, opbeurende en positieve dingen stonden die zijn medeklasgenoten opgeschreven hadden en zij bijeen geschreven had.
‘Wij willen u hiervoor zeer bedanken, dat u dit gedaan heeft’, zei Marks moeder.
‘Zoals u kunt zien heeft Mark dit enorm gewaardeerd.’
Hierna verzamelden alle voormalige leerlingen rondom de lerares.
Charlie lachte een beetje en bekende :
‘Ik heb mijn lijst ook nog. Deze ligt in de bovenste lade van mijn bureau’.
Heleen, de vrouw van Joost, zei :
‘ Joost heeft me gevraagd of ik uw lijst in ons trouwalbum wilde plakken’.
‘Ik heb mijn lijst ook nog’ zei Marylin. ‘Ik heb hem in mijn dagboek geplakt’.
Toen deed Vicky, een van de andere leerlingen, haar handtas open en haalde haar agenda hieruit en toonde haar lijst aan de anderen . Helemaal bijeen geplakt en duidelijk veel gebruikt.
‘Ik neem hem overal mee naar toe’ zei Vicky en voegde er aan toe :
‘Volgens mij heeft iedereen die lijst nog, en onder handbereik’.
De lerares was totaal ontroerd, zo dat ze begon te huilen en moest gaan zitten.
Ze huilde om Mark en al deze vrienden die hij nooit meer zou zien.
In het samenzijn met onze medemensen vergeten wij vaak, dat ieder leven eens eindigt en dat we niet weten wanneer dit zal zijn.
Daarom is het zo belangrijk dat we de mensen die we liefhebben, die ons dierbaar zijn, zeggen dat ze speciaal, bijzonder en belangrijk zijn.
Zeg het ze voordat het te laat is.
Je kunt het op verschillende manieren doen,
Bijvoorbeeld door deze boodschap naar hen te sturen.
Doe je dit niet dan heb je weer een geweldige mogelijkheid laten gaan
om iets moois en goeds te doen voor deze mensen.
Als je deze brief ontvangt dan is het daarom, omdat de afzender om je geeft en aan je gedacht heeft.
Het betekent dus dat er tenminste één persoon is voor wie je iets betekent.
Wanneer je te druk bent of het te druk hebt om een paar minuten op te offeren
om iemand dit bericht te sturen dan is dit mogelijk, en hopelijk de eerste keer, dat je niets gedaan hebt om een ander te bemoedigen.
Denk hierom:
Wat je oogst is wat je zaait.
De invloed die je in het leven van een ander hebt komt terug in je eigen leven.
Deze dag zou een gezegende dag moeten zijn en ten minste even bijzonder als dat jij dat bent.
Voel je vrij om deze bemoedigende brief aan iemand door te sturen.
Stuur deze brief alleen aan mensen die van betekenis zijn voor jou en het resultaat zal je verbazen
————————————————————————————————————————————–
meis dikke knuffel van ikke
en weet je die armen en harten die je geboden worde die verdien je daar word je niet mee verwent
die heb je nodig om over eind te blijven
want idd zal de situatie niet veranderen want daar zijn ze simpel weg gewoon niet toe in staat
alhoewel ze het misschien wel graag zouden willen
maar ze kunnen niet
dus je hebt het gewoon nodig
en je verdient het
ik zal eens even mijn pc door spitten heb daar ergens een tekst staan die erg toe passelijk is
als ik hem gevonden heb plaats ik hem hier
nogmaals knuffel en liefs ikke
@maantje ik weet het, maar ik kan janken wat ik wil
me laten troosten tot de hemel en terug maar telkens
als ik thuis kom dan is het er weer.
Zoals Trees zegt gooi je bij een beste huilbui er een stoot negatieve energie uit
maar aan de situatie veranderd er helemaal niets.
Eigenlijk gaat het al een poos zo, en het is zijn verantwoordelijkheid om te zorgen
voor zichzelf en het gezin.
Maar dwingen kan ik niet, en in de steek laten doe ik niet.
Moet de grenzen van mijn eigen kunnen en willen weer even duidelijk hebben
en zodra het zicht weer helder is ,zal dat ook komen.
Maar af en toe is het in me net zo mistig als het nu buiten is, en vriest er dan ook nog bij.
Het troost me al dat er zoveel lieve mensen zijn die me willen lezen,
naar me willen luisteren, en me de armen en harten aanbieden.
Wat dat betreft ben ik giga verwend en zijn er veel die om me geven
dat voelt warm , dat voelt goed en die armen :
loop zo een keertje bij iemand binnen en als het moment daar is zal het goed zijn.
Maar het voelt wel goed om een keertje het eruit te schrijven
dat het niet allemaal zo vrolijk is
als men af en toe denkt, wat door mij ook in stand wordt gehouden
dat geef ik gelijk toe.
XXXXXXXXXXX
lieverd armen kan en wil ik je wel bieden
de tranen wil ik je wel geven
maar zou niet weten hoe
lieverd mijn deur staat ook open voor jou he
knuffel en liefs mij
Ach lieverds dank jullie wel,
het is een combinatie van mijn eigen vel wat niet goed zit.
Ben normaal niet zo´n jank type en altijd positief , altijd opgewekt althans dat probeer ik.
En typische is dat er veel mensen bij hun tranen laten gaan en dat is helemaal niet erg
maar bij mij wil dat niet altijd lukken 😉
´t is de onzekerheid, het buitengesloten worden maar ondertussen heeft het wel invloed.
XXXXXXXXXXX
Oh vrouwke toch.. er zijn hier vlakbij een paar sterke armen die jou altijd welkom heten. Dat je het weet.
Ben er even helemaal stil van 🙁 Een keertje flink huilen kan zo opluchten!!
Heel veel liefs en sterkte!
X
Ik huil met je mee
Mijn armen reikend maar niet lang genoeg
Ik begrijp je en voel je
Zo snel mogelijk kom ik om samen te huilen
Liefs mij