Dit is er weer eentje voor het vergeetdagboek.

Ben op mijn best alleen, en vooral laat alleen
waar gedachten en gevoelens de degens met elkaar kruizen.
waar vragen zoeken naar antwoorden
die spelletjes spelen met elkaar
als kat en muis.

Waar ik feiten krijg aangeleverd maar niet weet
wat ik daarmee moet, moet ik daar wat mee?

Vanmiddag zie ik een vriendin staan, en zo heb ik er nog een.
Ik zou het moeten zeggen, ik zou die ander het moeten laten weten.
Ze zullen er zijn, maar wat moet ik zeggen?
Er is nog niets om te zeggen , er is niets om uit te leggen,
het is een onzekerheid.

Heel veel lieverds bieden armen, schouders, harten en alles wat ze hebben.
En dat vind ik zo lief, maar waarvoor er is immers nog niets.
Het is alleen een gevoel, een gedachte, een hunch, een nou ja een beetje een cheet cheetding.

morgen ben ik vrij, behalve school en dat eega op tijd naar huis komt
hij mag voor controle voor dat geintje met zijn voet in februarie of zo,
heeft toen fysio gehad.
en als ik nadenk: hij heeft altijd wel wat gehad of nog heeft of nog gaat komen
of ……………….
morgen pak ik geen boek , ga niet op de bank, maar kruip terug in mijn warme wereld
gooi een deken over mijn hoofd en wil niet denken, wil niet voelen,
wil niet weten, wil niet oplossingen zoeken.
Vluchtgedrag van een Cheetah, snelste en een van de sterkste landdieren ter wereld.
het zorgen voor de welpen put haar uit, zo zie je het vaak in van die natuurfilms.
Crisis je zou mijn leven kunnen verfilmen 😉

Ik stop mijn kop niet in het zand, trek er alleen een laken over en pak de tijd die mij gegunt is.
De pest is dat ik alleen maar moeilijk met mezelf krijg , als ik niets om handen heb.
een teken he, ja ja weet het wel.
Doorgaan zodat je niet hoeft na te denken …………
ben mijn eigen psycholoog 😉

Alle mensen kennen onzekerheden, en er zijn veel mensen die voor me klaar staan.
Die ik bij wijze van NU kan bellen, maar ze kunnen niets voor me doen
omdat er niets te doen is.
Daar komt bij dat ik mensen niet ´lastig´ga vallen die zelf ter nauwernood in de benen blijven
of wiens leven ik niet overhoop wil gooien.
Het een is te dichtbij, het andere te ver, of zelf te druk met.
En als het er op aan komt weet ik waar ik hulp kan vinden;
de lijnen liggen al jaren open, maar dan nog moet ik het zelf doen.
Zelf een weg zoeken en vinden,
gelukkig heb ik veel mensen die om me geven , die me nemen zoals ik ben,
en die zelfs van me houden 😉 en links en recht zitten er ook nog mensen tussen
die dan ook nog zeggen trots op me te zijn.
Terwijl ik alleen maar roei met riemen op een stroom
die van links en rechts, bochten, versnellingen en zelfs complete rotsblokken brengen.
De tocht is onzeker en zou best wat minder spannend mogen zijn
maar ik kan jullie allemaal beloven:
die eindstreep ga ik halen !!!!!
Daar is geen onzekerheid bij!

XXXXXXXXXXXXXXXX