Vanavond met Omama , haar vriendin, ons gezin en broer uit eten.
Het begint vanmiddag als Omama belt:
hoor even: je broer is weer vrijgezel………………..
eh, ik zag hem wel aankomen de rest schijnbaar niet.
Maar het zou gelijk een gevoel kunnen zetten,
ga even met de mannen om tafel zitten en er valt niet veel te vertellen.
maar wel een paar dingen mee te geven van :
let even op wat je zegt , hoe je het zegt en monitor even hoe de vlag er bij hangt.
Heb ze opgevoed dat je in principe alles moet kunnen zeggen als het eerlijk,
en vooral netjes blijft maar dat je ook rekening moet houden met gevoelens van anderen.

We vertrekken, en als broer, Omama en haar vriendin naast ons uit de auto stappen
is er even een hulpeloze blik.
Mijn hey hoe is ie, we weten het hoor, breekt het ijs en samen stappen we genoegelijk naar binnen.
De zaak ziet er goed uit, we komen voor het eerst op aanraden van een kennis van Omama.
als die wat aanraad heb ik mijn twijfels en moet zeggen dat ik behoorlijk scherp ben
in de zin van: moet het allemaal nog maar zien.
Oudste kruipt naast broer en onderhoud hem over hun gezamelijke hobby:
Tractoren en een spel op de computer die ze alle twee vol overgave kunnen spelen 😉
Het is even overstappen maar ook dan geniet hij en doet hij volop mee.

De bediening is vriendelijk , het drankje staat er snel, het hoofdgerecht wordt tegelijk
met het voorgerecht genoteerd.
Het voorgerecht wordt redelijk snel geserveerd en het is gezellig.
Op dat moment denk ik: Cheet je bent te kritisch want er is niets aan te merken.
Toeval wil dat mensen die ik ken er ook voor het eerst zijn
we groeten, wensen elkaar smakelijk eten en hebben ondertussen oogcontact.

Ik zie hem op een gegeven moment op zijn horloge kijken niet 1 keer maar regelmatig.
En als na het afruimen van het voorgerecht er niemand meer voorbij komt,
ook niet om te vragen of er nog wat te drinken moet zijn,
jongste naar toilet gaat om water te drinken, en de tijd verstrijkt , verstrijkt en verder glijdt
ga je toch eens opletten wat er om je heen gebeurd.

Schuin achter ons strijkt een familie van 12 personen neer,
hun voorgerecht komt laat en dan dik half uur tot drie kwartier.
Achter ons komt een familie van 8 personen, hun drinken komt wel
maar een voorgerecht is niet te bekennen.
wel merken we dat ze het razend druk hebben met de afhaal hoek,
terwijl de wachttijden daar ook oplopen naar 3 kwartier.

Ondertussen zijn we een uur en een kwartier verder als onze gast, Omama haar vriendin
van pure ellende koekjes uit haar tas vist, ze is suikerpatiente.
Ik hou een meisje aan en leg haar de situatie uit, ze zal gaan vragen.
Hoor niets terug en ondertussen beginnen alle mensen in onze omgeving te klagen
onrustig te worden en rumoerig te zijn.
Er zijn gezinnen bij met kleinere kids dan die wij hebben en ik kan het me zo voorstellen.

Op het moment dat eega naar buiten loopt om er eentje te roken ,loop ik even mee.
Het moet niet langer duren anders gaan we gewoon.
Buiten zien we hoe eindelijk er borden op de tafel  komen, ruim een uur en 3 kwartier verder.
We vallen aan als hongerige wolven en moet eerlijk zijn het smaakt uitstekend, dat dan weer wel.
Ondertussen neemt de onrust om ons heen toe.

Als we het op hebben , hebben we het ook gehad en vertrekken zo snel mogelijk.
Omama vraag of ik even afrekenen wil, en ik ga in gesprek.
Bakken jullie pas vanaf 6 uur of zo? Nee hoor, we beginnen direct als onze klanten bestellen.
Maar het is zo druk vanavond, daar moet je dan als restaurant op in spelen.
Enne de vloer plakt ook nog, oh daar is een sausje over heen gegaan,
wel dan moet je dat schoonmaken !
Het duurde gewoon te lang , en onze ´buren´ klagen ook , dit kun je niet maken!
een excuus die niet gemeend is, zelfs een buiging maar wat moeten we daarmee?????
Als ik terug loop naar de tafel kom ik langs onze ´buren`en zeg passant:
´k heb het er over gehad , maar of het helpt?

Vanzelf komen we in gesprek , en een oudere man is zo vreselijk boos:
zit ik hier 3 kwartier te wachten op een kopje soep en een gebakken banaan?
Waarop broer droog zegt: had je beter zelf banaan mee kunnen nemen en een aansteker.
Iedereen schiet in de lach, en we krijgen het over niet zo nauw kijken.
De meest valse grapjes vliegen over de tafel, als dan ook de tafel van 12 zich er mee bemoeien
wordt het bijna een dolle boel.
ALS je het krijgt is het wel lekker hoor: maar hoe lang je nog wachten moet?
OF: de eend zal wel gevlogen zijn en het varken de hort op.
Maar de gemoederen zijn behoorlijk in beroering.
Wij vertrekken naar huis naar de koffie en wensen de anderen heel veel succes
en mocht het ooit voorbij komen: pakken wat je pakken kan en eet smakelijk.
We gooien er maar een dosis humor in en de man die ons uitgeleide doet
weet nu wel dat wij nooit meer terug komen, helaas gatenkaas.

Op het internet is een site waar je recensies neer kunt zetten bij restaurants.
En als ik die open, zie ik voor vanavond een recensie van mensen die zonder 1 hap eten
naar huis zijn vertrokken.
Voor me zie ik een jong gezin, die zo boos waren en de vader van de plechtige woorden sprak:
als mijn glas leeg is en ik heb nog geen voorgerecht dan vertrekken we!
Een man van daden zo te lezen 😉

Het was aan de ene kant een drama maar aan de andere kant hebben we ook vreselijk gelachen.
EN we zijn een ervaring rijker dat ook weer 😉

Omama en broer komen hier vanavond samen rummy spelen
en als ik broer zo zie en hoor, is er eerder sprake van opluchting dan verdriet.
Ach wie weet wat de toekomst voor hem brengt
maar zoals met het eten:
je moet ervaren voordat je het weet !

XXXXXXXXXXXXXXX