De enige blogs die zo beginnen
gaan rechtstreeks het dagboek van mij hart binnen.
Het zijn de vragen , de dingen
waar ik blijf hangen
die me zorgen baren
of geen antwoorden geven.

Het zijn de dingen die mij een dilemma bezorgen
waar ik niet weet wat te doen of te laten.
A.s. donderdag is het de dag
dat mijn echtgenoot weer naar Groningen moet mag
voor de jaarlijkse controle.

Zondag was er een gesprek over iemand
waarbij hij zei: die de zelfde ziekte heeft als mij.
Het woord Kanker zal hij niet noemen
maar onderhand dus niet meer ontkennen
dat hij het heeft!
Das 1 note voor mij.

De vraag : gaan we samen?
Levert een wat jij wilt.
Kijk daar gaat het dus niet om.
zijn: de jongens zijn ook vrij en het stelt toch  niets voor.
tja: de waarheid zal hij ook niet zeggen.

Als ik erbij ben zal hij eventuele klachten niet noemen,
want als ik hem ergens op wijs of naar vraag
dan is het gewoon NIET zo.
ben ik er niet bij, kan hij gewoon zeggen dat er niets is
en maar hopen dat ik later niet zeg van :
goh…………………

Hij is volwassen en heeft verantwoordelijkheid voor zijn eigen
ook  naar ons toe maar gezien het feit
dat hij zich daar liever aan onttrekt
is het voor mij inderdaad de vraag:
wat ga ik doen donderdag?

Tuurlijk ga ik het er nog een keer over hebben
maar met iemand die ontkent
is het moeilijk praten
zal geen verrassing zijn dat het binnen het gezin
nauwelijks besproken kan worden
omdat we geen van allen  de werkelijke waarheid horen.

resultaat is :terugtrekken, machtsvertoon,
veel slapen (vluchten) en geen invloed hebben op.
Aandacht vragen voor kleine dingen
maar wat echt belangrijk is?
Nope.

Toch leert hij wel bij in sociale omgangsvormen
al gaat dat niet zonder slag of stoot.
Intussen
weet ik nog steeds niet wat ik donderdag moet
en laat de keuze inclusief gevolgen
deze ronde bij hem.

Lastig als mensen niet echt praten kunnen
voor alle partijen.

XXXXXXXXXX