En nu loslaten he, schreef Trees me.
Lief ik kan niet loslaten
wat niet in mijn handen is.

Mensen die me al lang volgen kennen het verhaal
van voor naar achter en terug.
Mensen die recent zijn ingesprongen
leven net zo intens mee.

Wat bedoel ik met de eerste alinea?
Behalve het feit dat eega kanker kreeg
toen ik met 2 jongens van 8 en 9 aan de hand stond
zit daar ook een storing.

OF vol ontkennen met alle gevolgen van het bij zichzelf houden
piekeren, depressief zijn, terug trekken  uit het gezin
TOT het volledig overnemen, aandacht vestigen op,
ten koste van een gezin.
Een ´normaal´volwassen persoon zou zijn gezin niet
vergeten en er samen mee op gaan,
die samen is er niet in dit verhaal.

En nu ik besef dat op het moment dat Groningen hem loslaat
ik iets los kan laten wat ik dus niet langer alleen hoef te dragen
omdat het in principe niet meer voorbij komt.
Kijk: genezen is hij niet maar loopt op herhaling van
klein beetje meer risico dan inderdaad jij en ik.

Hij kreeg een stuk van zijn leven en lijf terug
ik kreeg een stuk rust.
Erg kort door de bocht: hij kan nu weer normaal doen 😉
nog een dagtaak maar wel met een stuk extra zonder 😉

En hier ga ik stuiteren,
ik krijg namelijk een heel stuk van mijn leven terug
een stuk verantwoordelijkheid die niet van mij was
maar je er toch bij doet, niemand anders die het doet.

En ik begrijp heel goed:
als het niet aan jou tafel zit
de eerste jaren die zwaar zijn wel gevolgd worden
maar daarna wordt het ´vergeten´.
maar is het hier nog steeds zo aanwezig.

De ongenode gast , (ooit geblogd

https://www.cheet.nl/wordpress/?p=3071)
ligt nu met bed en al in Groningen
en niet meer hier.
We hebben ons huis, ons gezin,
onszelf terug.

XXXXXXXXXXXX