Huilend stond ze naast me,
en ik had geen woord van troost.
Inmiddels 3 jaar na dato
waar ze bevrijd werd van een juk.
Omama:
wat heb ik verkeerd gedaan?
Ze praat over demandiezichmijnbroer noemde
een onbeschrijfelijk verdriet maakt zich van haar meester.
En ik voel haar.

Tijden waren anders, vrouwen minder mondig
mannen meer baas en toch wel die verantwoordelijkheid.
IK ben het product van haar opvoeding
maar wel in deze tijd.

Ze is verguist, neergesabeld met en zonder woorden,
alleen gelaten, op haarzelf terug geworpen,
terwijl ze zo´n groot hart heeft
en nog steeds voor iedereen die HELP roept
klaar staat.

Ondertussen is het contact met schoonzussen minimaal
want toen haar moeder hulpbehoevend werd
waren zij er niet.
Ook zij is er eentje uit een gezin van 2 broers boven haar
de geschiedenis herhaalt zich.

Ze heeft niets fouts gedaan, ze heeft gekozen voor het leven
voor haar kinderen, en pas heel veel later
voor haarzelf.

´t is het pad wat ik herken.

Bijna, intussen bijna , een ieder die me vraag om hulp
die zal ik helpen, niemand is hier ooit teveel.
Ondertussen ben ik wel zover om in te schatten
dat niet alle mensen in staat zijn het op waarde te waarderen.

In sommige situaties , en dat zijn er meer,
ben ik aan de kant gezet op het moment dat men mij niet meer
kon gebruiken.
Bij een ander omdat de confrontatie naar zichzelf te groot was.
Het is mij om het even.

Een gesprekje vanmorgen
over meer werk zoeken, iemand die zij kent begint om 5 uur in de morgen
om scholen schoon te maken.
OF om 22.00 uur nog even.
Werk je om te leven? OF leef je om te werken?

Goed het is geen vetpot hier,
maar we redden het, door keuzes te maken.
Terug naar eega vanavond over de kuikens,
een volgende lichting gaat echt wel gebeuren.
Maar als ik nou een baan had van 8 uur aaneengesloten?
kun je het wel schudden.

Ik verdien wel 2.000 euro netto per maand
maar krijg het niet,
wat ik wel krijg?
Kansen, waardering van hen die weten,
dat een leven met 3 gestoorden in huis
niet eenvoudig is.
Die weten als kanker voorbij komt
het moeilijker wordt.
Respect, dat krijg ik wel heel veel,
maar daar koop je weer geen brood voor.

Maar ik koos voor leven
niet voor overleven
en die keuze heeft me zelf genoeg gekost
maar ook heel veel gegeven.

Geloof me
echte vriendschappen,
inlevingsvermogen,
en respect en een simpel
dank je wel,
is niet te betalen.

Koester je echte vrienden
ze zijn met geld niet te betalen.
(de aanleiding was:
een stukje op hyves van iemand die vroeg:
Als ik toevallig voor je deur sta te huilen,

Zou je mij troosten?
 Als ik je bel en vroeg om mij op te halen omdat er iets gebeurd is,
Zou je dan komen?
Als ik op een dag aan het eind ben gekomen van mijn leven;

Wil je dan deel uitmaken van die laatste dag?
Als ik een schouder nodig heb om op uit te huilen,

Zou je me dan de jouwe geven?

Geloof me, heb het allemaal gedaan
zonder iets terug te krijgen soms
maar altijd nog met de hoop
dat ze er zijn die JA zeggen
tegen mij dan.

XXXXXXXXXXXXXX