Het was 1 woord die mij vanavond op Lowprofile zette.
Maar 1 woord.

Het was de tegenhanger van een ander woord gisteravond
die me scherp zette.
Vandaag kwam ik tot de conclusie dat we allemaal
ja allemaal , in zekere zin gestoord zijn zoals
de maatschappij dat zo graag uitdrukt.

Grappige is dat diezelfde maatschappij
jij en ik zijn.
Als iemand waar ik van hou iemand anders
onderuit haalt waar ik ook van hou
en er nog eentje tussen zit die ook mijn hart heeft
land je in een bizarre situatie.
Ik hou namelijk van mensen
zoals ze zijn , omdat ze zijn geboren met de genen
die ze kregen of zijn geworden door gebrek aan
opvoeding of liever zorg en aandacht.

Mijn hart is groot genoeg , mijn hersenen slim genoeg
maar vooral mijn gevoel sterk genoeg.
Ze kwesten me niet omdat ze niet van me houden
maar omdat ze met zichzelf niet uit de voeten kunnen.
Een recent aangehaald gedicht
uit ver verleden voor oudste was pracht voorbeeld.

IK accepteer , of probeer
een ieder te nemen zoals ze zijn.
Met enige note:
je gebruikt me niet, je doet me geen pijn,
en je hebt respect voor me.

En dan huil ik vanavond in de armen van mijn eega
die me voelt , me begrijpt
en zichzelf nog erger voelt dan anders.
En ik ben blij
dat een lange weg iets op levert
het duurt even:
maar dan heb je ook wat !

XXXXXXXXXXXXX