Het zal voor velen een vreemde opening zijn
na de foto´s van gisteren.
Maar deze gaat iets verder terug
naar de nacht van gisteren.

Als ik vrijdagavond bij Omama weg kom
voel ik me in en dan in triest.
Maar weet niet waarom.
een lang gesprek op FB brengt me
de oplossing.
Ik heb Omama nog niet 1 keer alleen gesproken
en met vooral de jongens erbij,
zegt ze niet alles.

Maar mijn HS pikt feilloos op
en ik hoor wat er niet gezegd wordt,
en ik voel wat zij voelt.
We kijken elkaar aan, maar ze ontwijkt me
een compleet stuurloos , machteloos gevoel overvalt me.
Ze sluit me buiten.

Gisternacht als eindelijk de mannen hier naar bed zijn
ben ik even in de keuken , en dan komt onze
zwarte kater om de hoek zetten.
Die heeft in het verleden zoveel opgevangen
en dat doe ie weer.
Resultaat:
ik zit in een hoekje met hem op mijn schoot
en huil al mijn ellende eruit.
Alles waar ik bij mijn mannen OF niet wil
OF niet kan, OF geen gehoor krijg.
Omdat ik mannen heb , die het moeilijk hebben
als ik het moeilijk heb.
Storing 1, 2 en 3 op rij, das niet erg kunnen zij ook niets aan doen!

Vanmorgen sta ik op, nah toestand kun je raden 😉
Als eega druk heeft met iets onnozels en ik er voor moet zorgen
dat om half 1 de tafel gedekt is omdat ik de school nog moet doen
sta ik met tranen in mijn ogen.
Een miniexplosie volgt, maar wel met effect.

Oudste gaat met me mee naar school, en eega die zegt zomaar dingen toe
om te doen.
En dat gebeurd dan ook!

En dan komt er vanavond een volgend item voorbij:
jongste van vrienden van ons is vandaag jarig,
vader van dinsdag.
Morgenmiddag ga ik naar Omama,
zou die verjaardag er even bij kunnen pikken
en dan door.
Eega stelt voor dat hij even gaat
en ook zaterdag eventueel.
En zo´n regelneef of idioot als ik ben
zeg ik ook nog: misschien kan ik combineren~????

Als je gewend bent , meeste alleen te doen
dan denk je zo ook.
Later zeg ik hem, of liever vraag:
wil je dat  nog steeds doen??
In zijn wiek geschoten begint ie te mokken, geheel terecht
maar dan land ik op zijn schoot en zegt hij:
ach meissie toch………………
IK ga dat gewoon doen!

Het is aan mij om te vragen,
en het over te dragen.
En ondertussen zijn heel veel dingen
niet meer belangrijk.

Ernstige vormen van aandacht:
het korte termijn geheugen van Omama.
En energie besparing bij mij.
Maar de verrassing van vanavond
na die deed het hem wel 😉
Waarbij ik overigens even een mini 1 op 1 gesprek had
met Omama.
Waaruit blijkt dat zij zich zorgen maakt om mij!
Die cirkel moeten we dus NIET in !
maar er klaarde wel al degelijk iets op 😉

Terug naar de titel:
schijnbaar moet ik bij de grond afgebroken worden
om opbouwen te leren 😉

XXXXXXXXXXXX