• Cheet
• 12.14.12
• vergeetdagboek
• No Comments
• | Edit

Ik had het al gemerkt, nog voordat ik ziek werd en even niet bij Omama kon komen. De vragende blikken.

Die niet openlijk getoond werden, maar het ruisde in de  ongesproken woorden. Het lag  openlijk op open gezichten de vraag  die maar niet gesteld werd.

En ik was in afwachting: wie zou het moment kiezen, wie zou genoeg moed hebben, wie zou de opening vinden om de vraag te  stellen?? Ik wachtte het rustig  af.

Nu wil het feit dat mijn schoonzusje  werkt waar mijn moeder  is. En die lijn is natuurlijk korter  , veel korter. Gisteravond spreek ik  haar even telefonisch en zij stelt  de vraag………………..;)

Van ons allemaal is er bij Omama een  foto alleen niet van mijn  vader. En dat wekt schijnbaar toch  een beeld maar roept zekers een  vraag op. Iets waar wij normaal niet  over nadenken maar feitelijk toch  wel logisch is.

Het is aan mij , om het antwoord te  geven. De keuze te maken hoe ik het  brengen ga en dat doe ik, zoals ik  ben. In al mijn openheid,  eerlijkheid zonder opsmuck zonder  drama, maar zoals het is.

Daar komt alleen een zacht Oh  achteraan het beeld wat ik schets is  duidelijk eerlijk en  oprecht niet met de bedoeling iemand  onderuit te halen maar met simpele  verklaring waarom het is zoals het  is.

En zo is het dus, en daarom staat er geen foto van mijn  vader.

De vraag is beantwoord maar of het antwoord meer vragen geeft? Geen  idee.

XXXXXXXXXXXXX