• Cheet
• 12.17.12
• gedichten en   gedachten
• No Comments
• | Edit

Vanmorgen voor het eerst weer  werken, het gaat langzaam voor mijn  gevoel maar het gaat  wel, het voelt goed om weer wat te  doen. Al heeft het energienivo niet  echt over.

Gezien het feit dat ik zaterdag de  boodschappen al deed duik ik  vanmiddag even uurtje bed in, om  vervolgens te douchen, en polshoogte  te nemen in school. Zodra ik koppie  binnen deur heb komen ze allemaal  naar me toe om te vragen hoe het  gaat en vooral ook om te zeggen hoe  blij ze zijn dat ik er weer ben

Daar wordt je toch helemaal blij van t gaat nog wel een klus worden maar  verschil is wel even zichtbaar  ondertussen

Vanavond naar Omama, we komen haar tegen op de gang en zodra ze me ziet begint ze te  huilen, en dan echt intens indiep  intriest huilen. We gaan maar even  met haar naar de kamer. Haar been  wil niet zoals zij wil, (zit een  weekend tussen? geen therapie  ?) het gaat haar lang niet snel  genoeg ze had werkelijk gedacht dat  ze na een weekje of 8 wel weer naar  huis zou zijn.

Verhandelingen over dat komt nooit weer goed tot kijk iedereen gaat weg t is net een gevangenis zonder  tralies en het gaat maar niet  vooruit terwijl dat dus helemaal  niet waar is.

We laten haar razen, huilen en er alles  uitsnotteren om dat eens rustig een  gesprek te beginnen en alles wat ze  heeft gezegd met simpele feiten te  weerleggen. Maar ook dat wij heel  goed begrijpen hoe onmogelijk het  is om van alles naar  niets, en dan weer terug te werken  naar iets. Haar verdriet, frustratie  niet erg zijn, erg logisch zijn  zelfs, en dat het mag en kan  .

Ze is redelijk opgewekt als we weer naar  huis gaan en ik weet dat ze niet  opgeeft sterker nog : vind het  dapper dat ook zij durft toe te  geven aan haar gevoelens en ze ook  uit! YEP ben een trotse dochter van  mijn moeder die gewoon durven te  zeggen: Mensen hoe goed bedoelt  ook ik trek het even  niet!!

En ik kan je er gelijk bij  vertellen hoe dat zo  komt: conclusie dat wij gewone  mensen zijn met emoties, gevoelens  en gedachten die net zo geuit worden  als bij andere mensen Wij willen ook gewoon maar mens  zijn.

XXXXXXXXXXX