• Cheet
• 12.23.12
• Mijn Trots
• No Comments
• | Edit

Dapper probeer ik de  bezoeken aan Omama te verdelen  tussen de mannen en mezelf. En dat  gaat op zich goed hoor, het betekend  inderdaad dat ik af en toe mijn  gezicht niet laat zien.

Maar afgelopen week , telkens als ik bij Omama ben is het huilen, is ze vlak  in haar reacties, of springt ze van  hak op de tak. Maar de emoties toont  ze aan mij, maar gelukkig pikken ook  de verpleegkundigen haar emoties en  stemmingswisselingen op.

Het gaat nog steeds hartstikke goed  hoor, ze gaat nog steeds per dag  lichamelijk vooruit. Alleen  geestelijk komt ze in de knoei: het  niet kunnen gaan en staan waar ze wil en leven met een lijf die haar tot voor  kort nog zo ter willle was maar het  nu heeft af laten weten.

Ik begrijp het allemaal, en krijg in  telefoongesprek zelfde begrip maar  hoe reageer je hierop? Hoe ga je  iemand oppeppen die tegen haar beperkingen aan loopt? Door te zeggen dat het allemaal wel  meevalt? Dat het allemaal wel goed  komt? Bullshit! Want ik kan en mag dat niet zeggen omdat ik dat ook  niet weet. Kan zeggen dat ik het  begrijp en het me voorstellen kan, om vervolgens de deur uit te  wandelen……………… Dat ze dankbaar moet  zijn voor wat ze nog wel heeft en  zekers nog wel kan en dat het einde nog niet in zicht is? Dat weet ze zelf ook wel.

De eerste de beste die het antwoord  heeft mag het me zeggen, en ik zal  er zeker over na denken! Want ze is  absoluut niet dom, en weet heel goed wat er rond gaat. Wat de beperkingen zijn, en dat het per definitie  niet over en uit is en dat ze zeker  misschien wel thuis kan komen…………. lees je de tegenstelling?

Enige wat ik kan doen is gewoon weer  gaan, aandacht hebben en  luisteren, zakdoekjes aanslepen en  met mijn HS met een akelig gevoel  naar huis te gaan. Om daar in een  wereld vol aandachtvragende mensen te duiken. Hoe overleeft een mens zoiets en dan van Omama haar kant  gezien………………………. door moed te houden  zonder garanties, zonder duidelijk  zicht op, zonder weten waar aan toe  te zijn, zonder enige vorm van  zelfredzaamheid voor nu, maar  afhankelijk zijn van…………….. Ga er  maar aanstaan ze zijn er die bij  minder de moed totaal opgeven………….

Wenste me nog maar een  keer: dat het voorjaar  is. Geen feestdagen, mooi weer voor  een wandeling, en nieuw leven om ons  heen. Beter motivatie dan Kerst, oud  en nieuw, donker, koud, regen en zin  in winterslaap.

XXXXXXXXX