Hoe kom je er op , of liever erbij?
Een verhaal wat ik volg
wat ik lees, en zo herkenbaar is.

Kinderen hebben van nature een oerinstinct.
mensen met een storing ook: overleven en zorgen
dat je de sterkste bent.

Oudste was vanaf begin niet blij met broertje;
gelukkig zijn ze nu vertrouwd samen in 1 kamer 😉
maar:
het had de nodig voeten in de moederschoot aarde.

3 jaar: broertje bijten, tot bloedens toe.
1 malige aanbieding, alleen had ik veel uit te leggen
over die grote bijt op zijn arm.

4 jaar: broertje van trap af gooien, bewust!
De gang naar boven telde voor hem, mindere treden
dan zijn voetjes raakten.

Mij slaan? Kom maar op 😉
NU denken ze er niet meer aan.
NU slaan ze , hoe groot dan ook, hun armen om me heen,
knuffelen ze en poetsen we met elkaar.

Ooit was er eentje die riep , zo een beetje op 11 jarige leeftijd:
Dan bel ik toch de kindertelefoon??
Geloof me, heb ouders zien krimpen bij die woorden.
NAH lief, dan moet je dat NU doen!
Hoezo?
Nou anders is 112 voor een ambulance eerder namelijk.
Want wil jij zo graag geweld gebruiken en het verantwoorden?
Met de gevolgen dat je niet meer thuis hoeft te komen
en uit huis geplaatst gaat worden?
Dan help ik je toch!!!!!
Met liefde: maar wil IK er zelf dan wel iets voor gedaan hebben.
En ben je meteen van mij verlost…………….

Ze hebben nooit gebeld……………………..
Ik laat me namelijk door niemand bedreigen
en me zeker geen geweld aan doen.
Lichamelijk en geestelijk: heb ze allemaal gehad hoor.
Echt wel.

En nu:
nu houden ze van me
hebben respect en helpen me
grenzen stel je, en bewaak je
en er is geen enkele Liefde zo groot
die over grenzen gaat.

Niemand gaat ten koste van iemand,
en niemand kwetst een ander.
NOOIT.
gebeurd dat wel
dan moet je zorgen dat de grenzen duidelijk zijn
en vooral als opvoedende ouders
een pre!!!

XXXXXXXXXXXXX