Wonderen bestaan nog
en ik heb er vandaag eentje gezien 😉
Vanmiddag ga ik nog even naar Omama
nadat ik daar gisteren zo bizar vandaan kwam;
maar daar straks meer over.

Ze is helemaal opgewekt en vrolijk ???
De fysio heeft haar losgelaten en ze heeft alleen
met de 4 poot een aantal meters gelopen !!!
KIJK die man weet wat ze nodig heeft 😉
En hierdoor heeft ze superboost gekregen
en die was ze nodig, hard nodig.

Vannacht slaap ik niet zo lekker,
het beeld van een huilende moeder blijft me bij.
Voor iemand die zoiets nooit mee gemaakt heeft
is het al moeilijk voor te stellen denk ik.
Kijk voor de verpleging is het ´werk´
al zijn sommigen enorm betrokken.

Maar voor mij: het is mijn moeder.
De vrouw waar ik al jaren ontzettend goed mee kan
die alles van me weet, en me alles geleerd heeft wat belangrijk is.
Een band die zover gaat en zo intens is,
en die moet je dan achterlaten in de handen van mensen
waarvan je er vanuit gaat, al is het niet hun moeder,
maar dat ze goed voor haar zijn en goed voor haar zorgen.

Het moeten overlaten aan anderen vooral emotioneel
en geestelijk is het zwaarste wat er is.
Qua lichamelijke verzorging is dat dan weer een ander verhaal.
Maar er is niemand die haar kent zoals ik haar ken,
en haar verdriet voel ik zelf net zo intens.

Als ze dan zoals vandaag weer helemaal happy is
ben ik ondertussen gebroken door de doorwaakte nacht
waarin vragen door mijn hoofd spoken,
maar ik glimlach en haal mijn schouders op,
t is goed lieverd, ga jij maar weer ´gewoon´vooruit 😉
Het is en blijft
een aparte situatie waar ik nog steeds niet aan gewend ben
en vraag me af of dat ooit komt.

XXXXXXXXXXXXXXXX