Het is zondag 23 oktober 1999.
Zoals altijd gaan we op zondagavond kaarten
bij Omama en broer, Opapa kijkt dan tv.
Tegen half 11 sluiten we af,
nemen babyfoon mee,
de jongens zijn net 3 (oudste van 22 oktober)
en 1 1/2.

Als we binnendoor achter het huis lopen
zien we iets verschrikkelijks:
een stuk of 3 kittens van krap 6 weken oud
lopen klagelijk te miauwen.

Alles en iedereen wordt ingezet om ze te vinden
maar ze zijn snel en verdwijnen in kieren en naden.
Lang na middernacht wordt de zoektocht beeindigd.
We hebben er niet 1 terug kunnen vinden.
en de nachten zijn toch echt te koud voor zulke kleine poesjes.
wel vinden we bloed op de klinkers
en alles wijst erop dat iemand, die op dat moment weet van ons
zondagavond ritueel, zeer bewust een aantal jonge katten
bij ons over de schutting heeft ´gegooit`!

De boosheid over zoveel dierenellende maakt dat ik
lange tijd niet slapen kan, ik weet het nog zo goed.

De andere morgen bij het opstaan, natuurlijk direct kijken.
Maar ik zie niets en weet dat eega ook al op onderzoek geweest is.
En dan hoor ik achter me een zachte miauw??
Schokking klem achter de diepvries zit een heel klein
vies en angstige kitten.

Onder de vlooien, onder het vuil bijna te vies om aan te pakken.
Ik vis hem er achterweg , parkeer hem even in een doos
om de jongens uit bed te halen en te verzorgen.
Op het moment dat ze de kleine haarbal zien,
zijn ze natuurlijk verkocht.

Samen wassen we het diertje en die lijkt spontaan op de Gremlin Gizmo.
Vandaar ook zijn naam, hij wordt gekoestert
en onze dan oude kat moet er niets van weten.
Ik bel eega en die vind het allemaal prima,
Gizmo is onze  nieuwe huisgenoot.

In de loop van de tijd was hij absoluut oudste zijn kat,
toen die de ziekte van Pfieffer kreeg op 4 jarige leeftijd
heeft hij heel wat uren bij hem op de bank doorgebracht.
Toen oudste zich een giga hersenschudding viel:
Gizmo week niet van zijn zijde.
En altijd bij ons allemaal, begroette hij ons,
pikte korstje brood als het kan,
en knuffelde lekker tegen je aan.

Bij elk thuiskomen was hij de eerste
die je begroette.
In de loop van de jaren was hij wel eens wat minder
Omama ging ziekenhuis in: Gizzie was ziek.
Omama ging verpleeghuis in: Gizzie knapte weer op.

Hij heeft alle liefde die hij had en al zijn zorgzaamheid
aan ons gegeven.
Wij hebben van hem veel gekregen en , dat durf ik te zeggen
wij hebben hem een goed leven gegeven.
Zoals alle dieren hier zijn ze onderdeel van
En nu wordt hij intens gemist.

Ik dank je lieve Gizmo
voor wat je voor oudste bent geweest
wat je voor ons gedaan hebt
en met ontzettend veel weemoed
laat ik je gaan en hoop voor een kattenhemel!
Jij verdient het, meer dan sommige mensen !

RIP Gizmo

XXXXXXXXXXXXX