Het is eind 1983 of begin 1984
ik zit in de examenklas en we hebben een onwijs
hechte en leuke klas.
De meesten kennen elkaar dan voor het 4e jaar.
Een klasgenoot en ik zijn altijd de besten
niet om te snakken maar we leren tegen elkaar op.
We hadden alle twee heel makkelijk havo nivo kunnen doen
nu zitten we beetje tussen huishoudschool en mavo in.

Het maakt niet uit,
er wordt niet gepest , niet gescholden, en wij helpen de anderen
waar het kan en waar nodig.
Meerdere uren zitten we nog bij Dhr. Kooistra in de kantine
samen dingen te doen of te leren.

En dan komt er voor een van onze klasgenoten een vreselijk bericht:
zijn vader overlijdt op zeer jonge leeftijd en wij zijn dan ook zo rond
de 15 jaar.
Hij wil er vanzelf zou ik zeggen, het bijltje bij neergooien.
Het boeit hem niet meer, dan maar een jaar langer, zijn verdriet is groot
menselijk en de hele klas pikt dat dan ook op.
Dat mag niet gebeuren: doe het voor je vader,
wij gaan je helpen, maar laat het examen niet schieten!
Kom op , we gaan je allemaal helpen en wij gaan samen met jou
dat examen halen !!!!
Ik zie nog de kring om hem heen, en ik hoor nog de woorden,
en voel nog de warmte………………..

En we deden het ! Heel Leao 4a haalde haar examen !!
WIJ waren de eerste klas die massaal slaagden !!
Uitgelicht door leraren bij het uitreiken van de diploma´s
bewonderd door andere klassen, maar we waren een team
een team wat vanzelf als individu hun eigen weg ging.
Nooit ontmoette ik hem weer, en dat speet me ten zeerste.

NU : we zijn zo een beetje 30 jaar later
en oudste heeft zo zijn vrienden.
Oudste is kieskeurig in zijn vrienden, maar
staat er dan ook voor.
Morgenavond komen 2 jongens en 1 dame
gewoon gezellig chillen hier, in de kamer met mij er bij.
Wie het zijn?
nou gewoon , die en die en die……………..
tja dat zegt me niets maar 1 jongen heb ik eerder gezien.
En die komt me zo bekend voor?????
Dat kan immers niet want ken natuurlijk niet alle pubers
uit stad.

En dan komt er een ontzettend fijn en leuk iets te voorschijn,
de vriend van oudste is de zoon van………………………
en die wordt door zijn vader morgenavond opgehaald.
Ondertussen weten wij van elkaar wie we zijn,
maar zijn zoon lijkt op hem.
Bijzonder om te ervaren dat hij inderdaad zijn leven heeft vervolgt
en dat ik hem weer ga ontmoeten op het moment dat onze zonen
onze leeftijden hadden.
Zal heel veel : weet je nog worden 😉
want oh ja ik weet het nog
en hij vast ook !

Terug in de tijd,
mede mogelijk gemaakt
door onze kinderen .
Hoe speciaal is dat?

😉

XXXXXXXXXXXXXXX