Vanmorgen eerst maar eens bellen met Icare , hoe dat nou zit.
De dame in kwestie begrijpt mijn verdriet helemaal,
over de manier hoe dit gaat.
Ik bel wel eens even met verpleeghuis met de zorgbemiddelaar
voor je en je hoort nog van me hoor !

Duurt niet lang als de zorgbemiddelaar mij belt,
ze is woedend ! Maar niet op mij 😉
De manier waarop dit gebracht is , ze gaat onmiddelijk in gesprek
met Omama maar praat eerst met mij bij.
Schijnt nogal wat voeten in de aarde te hebben, zo´n weekendje naar huis.
Qua papieren , toestemmingen en weet ik wat allemaal nog meer.

Als ze me later terugbelt zit ze bij Omama en die heeft ook zoiets van:
als het allemaal zo moeilijk is: laat maar.
Dan ga ik naar huis als het echt kan en ik niet meer terug hoef !
Het was overigens ook niet haar idee.
En het is maar een paar weken meer, alle aanpassingen zijn nog niet klaar
we zijn het er over eens, maar hoe dan ook:
IK mag het niet eens doen.
Niet van Omama niet van zorgbemiddelaar en niet van Icare 😉
En als er nog eens wat is? Dan bel ik direct de zorgbemiddelaar
want ze is het totaal niet eens met de manier waarop dit gegaan is.

Als eindelijk alles rond is merk ik hoe moe ik ben en kom tot de conclusie
werken : dat kan ik geen probleem.
Mijn energie stroomt weg als ik de confrontatie aan moet met dingen
waarvan ik absoluut niet weet wat ik er mee moet
of die compleet overbodig of onnodig zijn.
Het gezeur, de vragen de hele vele vragen,
de aandacht die het nodig is om het goed te regelen
dat vreet mijn energie op.

Als ik dan nog weer een keer een mailtje krijg
van de mentor van jongste flikker ik die zonder pardon
in de prullebak !
NA de vakantie ben jij de eerste !

Maar goed, t is weer geregeld en weer rond 😉
XXXXXXXXXXXXXXXX