Daar zit je dan,
eindelijk thuis, HET doel waar je naar toe werkte
wat je op de been bracht , wat je kracht liet zien
wat je wilde.

En oh wat valt het je tegen!
De confrontatie met wat je niet meer kunt
komt er nu dubbel uit.
Ook met name omdat je geen rolstoel hebt
waarmee je je zelfstandig kunt verplaatsen
maakt dat je je opgesloten voelt in je eigen huis.
en ik, ik kan daar niets aan doen.

Iedereen vind het zo geweldig en fantastisch dat je weer thuis bent
je eigen omgeving, je eigen dingen, maar niet je eigen ritme.
Zoals je zei vanmiddag: voor alles afhankelijk zijn van een ander
tikt er nu dubbel in, weg van de bescherming van verpleeghuis
zo op jezelf terug zonder dat je je zelf redden kunt.

Het maakt je kribbig, narrig en vol met commentaren
opdrachten, en zelfs af en toe onredelijk.
Toch begrijpen we het, en we proberen er alles aan te doen
maar feiten, feiten kunnen we niet veranderen.

Sterker nog: het zelfde feit moeten wij ook mee leren omgaan.
dat jou koppie zo goed is gebleven is een wonder,
een heerlijk iets, maar : dat wil niet zeggen dat je dezelfde bent
als voor die tijd.
Je herhaalt, je vergeet, je ervaart, je hoort , je ziet, en je doet
alles anders dan voor die tijd.
Je bent niet meer mijn moeder zoals ze was,
die alles doorhad,waarmee overleg mogelijk was,
die me aankeek en zag wat er fout was.

Nee lieve Mam, je zit nu op zelfde nivo als mijn broer
die lachwekkend bijna, leert eten koken.
Het zegt alles en dan werkelijk alles
in 1 zin.

Als je dan mijn hulp inroept omdat je kramp hebt
maar claimt jezelf zo goed te kunnen redden,
ik hoef er alleen maar bij te zijn voor geval dat,
en ik zie hoe moeizaam en oppassend het allemaal moet.
dat je jezelf helemaal niet zo goed red
dan dat je zegt,
dan krimpt mijn hart.
En tuurlijk zeg ik niet: je red je maar en ja zo doe ik dus
stiekem wat ik tegen thuiszorg zei niet te willen doen.
Moet ik je de blamage aan laten gaan dat ze je helemaal moeten verschonen?
OF speel jij nu ook een spel met mij
om te kijken hoever je op mij kunt vertrouwen?
Jou belevingswereld is zo totaal anders …………………..

Iemand schreef: Het duurt wel even voordat alles verwerkt is
ik moet ook leren leven met de feiten,
maar Mam iedereen houdt rekening met jou en wat je denkt en voelt
maar wie begrijpt mijn verlies?
want dat is het.

Krijg vandaag van mijn mannen een prachtige waterval met licht voor buiten
een kadootje.
En die , die past zo bij hoe ik me nu voel af en toe.
Het licht willen geven achter een waterval van tranen
die niemand kent, en niemand ziet.
Wat wat helpt het?
Helemaal niets, en jij , jij hebt het niet door.
Zoals mijn broer zijn hobbys voorop heeft staan,
maak jij je zorgen of je dinsdag wel naar koersbal kunt
en speelt feilloos op het gemoed van mij.

Maar als je mij vraagt als ik even binnen kom om de bloemen water te geven
terwijl broer achter computer zit spelletjes te spelen????
Nee dat ga ik dan niet doen !
En dan wordt je maar sikkeneurig op mij,
het is nu zijn tijd om wat terug te doen.
maar jij houdt hem weer uit ouderwetse denkwijzes
de hand boven het hoofd, want hij doet nu immers zoveel ?

En ik dan Mam?
Met mijn gezin waarvan jongste er bijne onderdoor ging?
waar oudste misschien op de valreep toch zijn eindexamen haalt?
En ik mijn best heb gedaan mijn plicht naar mijn klanten als zzpér
te vervullen?
Ik hoef geen complimenten, en die bos bloemen was me dierbaar
net als alle kaartjes, mailtjes, pbtjes, hoe en waar dan ook.

Ik ben voor de zoveelste keer iemand verloren aan het leven
en slechts enkelen die het willen of kunnen zien.

XXXXXXXXXXXXXXXXX