Blijf schrijven , blijf delen zei iemand,
en dan wil ik schrijven tot de morgenstond.
dan wil ik ruimte en tijd voor mezelf,
waarbij iemand zei:
die moet je zelf maken!

Neem afstand , en hou je eigen leven
waarin al zoveel in de ronde gaat.
Teveel volgens iemand vanmiddag
en dan , ja dan huil ik.

Ik huil om onze kleine Bo maar ook
om haar minimama die haar zoekt en mij aankijkt
ik heb haar tenslotte meegenomen en niet teruggebracht.
En ik laat haar aan haar zien,
ze poot op haar, ze bijt haar zachtjes om haar te laten reageren.
Mijn hart krimpt, lief klein meisje toch zelf nog zo jong.
En als ze dan doorkrijgt dat het echt echt niet gaat reageren,
geeft ze het kopjes , en likt ze het onzielde lichaampje van haar
kleine dappere dochtertje.

Ze vertrekt naar de doos om heel haar ziel en zaligheid te stoppen
in de andere drie en toch kijkt ze mij ondertussen onderzoeken
en zelf boos en verdrietig aan.
Ook dieren hebben gevoel , geloof me.

In 2000 kreeg een van de ponys van mijn ouders een veulen
die werd dood geboren, en toen ik bij haar kwam
huilde ze.
Ja paarden en alle andere dieren kunnen huilen
en ik heb haar tranen geveegd en armen om haar heen geslagen
en ze is tijden van slag geweest.

Het is een zo zuiver instinct een zo zuivere liefde
die je enkel en alleen nog maar treft bij dieren en mensen
die kinderen niet als status hebben.
Als ik me stuk voel over een katje , want het is tenslotte maar een kat toch?
kan ik je zeggen dat ik meer tranen heb gelaten over onze Gizmo
en onze Bo dan over sommige mensen .

En op instinct ga ik vanmiddag het gesprek aan
en ik reageer behoudend naar mezelf
en zij?
Zij waarschuwt me zelfs, nog een stap terug,
nog meer overlaten aan, nog meer JIJ.
Ze ziet me , ze leest me en ze herkent het.
Dat mijn vertrokken snoet over het verlies
van iets wat me zo lief was
haar op een gevoelig pad zet,
is alleen maar welkom.
Ook zij weet van zorgen, zorgen voor , zorgen om
en het instinct wat de overhand neemt
maar soms ook zo onhandig is !

XXXXXXXXXXX