In de  afgelopen 8 maanden heb ik veel geleerd,
het belangrijkste :
Openheid en eerlijkheid op alle manieren.
Het bracht me erkenning,
mensen die meedenken en vanavond een telefoontje
van een nicht wiens moeder, dus mijn tante,
3 jaar terug inzelfde situatie belandde.

Dat als je dingen benoemt, of onder de aandacht brengt
er veel mensen zijn die het proberen te begrijpen,
die het begrijpen omdat ze een soortgelijke situatie hebben meegemaakt
en dat er mensen zijn die er niets van snappen
omdat ze het juist niet herkennen 😉
Ook niet erg.

Wat ik heb geleerd over CVA patienten, mijn moeder in het bijzonder,
en in het algemeen zijn toch een aantal feiten.
– Ze ondergaan een karakterverandering
– Doordat dit hun overkomen is, is iedereen uit de omgeving hulpverlener
– Ze  niet doorhebben dat woorden en gedrag kwetsend zijn en als ze het al weten
is het binnen een half uur vergeten.
– Ze zich ontwikkelen als iemand met autistme
– Ze giga goed kunnen manipuleren
– Ze tunnelvisie ontwikkelen.

Nu kun je als mensen uit de omgeving van aan deze dingen totaal niets doen.
Wat je wel kunt doen is je inderdaad niet laten manipuleren
nee zeggen is een van de grootste moeilijkheden,
maar doe je 1 x iets dan zit je er aan vast.

Dat je ze gerust de rug toe mag keren als het even te veel is
er bij weg lopen als ze te ver gaan om zo weer vat te krijgen op je eigen gevoel.
Dat ze totaal geen idee en interesse hebben wat er nog in andermans leven speelt
heeft het ook geen nut om te delen……….je wordt waarschijnlijk genegeerd of onderbroken.
Ze kunnen zichzelf in hele moeilijke posities manoevreren maar zelden in een bedreigende
zo slim zijn ze wel namelijk.
Negatieve aandacht is ook aandacht, op dat moment kan humor een oplossing zijn.
Red je dat niet, mag je ronduit zeggen : als je weer wat beter in je vel zit kom ik wel weer terug.

Laat je vooral niet opdringen wat je absoluut niet wilt
zorg voor goede ruggespraak met thuiszorg en huishoudelijke hulp
en neem ten alle tijde tijd voor jezelf, je gezin of om mijn part je huisdieren
laat het jou leven niet overnemen.

Het klinkt eenvoudig maar is razend moeilijk en het belangrijkste:
geef aan als je er niet uit komt of zoek hulp binnen het wereldje.
De situatie zal niet veranderen dus zul je een methode moeten zoeken
om het in te passen IN je leven, niet dat je je leven IN past naar een andermans leven.
En als je je daarover schuldig gaat voelen:
Iedereen heeft recht op zijn eigen leven , sterker nog
iedereen hoort zijn eigen leven te leiden.
Met of zonder beperking, maar wel met eventuele hulp waar kan en waar nodig.

Ik dank jullie allemaal, ga nog steeds een gesprek aan met iemand, maar ja komkommertijd he 😉
En mijn nicht dat je me bevestigde : t ligt niet aan jou , zo is de situatie nu eenmaal………….
de tips, de trucs en de wetenschap dat alles wat ik denk, voel en ervaar
volstrekt normaal zijn 😉

XXXXXXXXXXXXX