Omama
- 08.13.13
- gedichten en gedachten
- 5 Comments
Met Omama gaat het steeds slechter eigenlijk.
Het niet kunnen-willen accepteren begint om de hoek te komen.
Als ik er vanavond kom en vraag hoe het gaat komt er
een positieve GOED !!
Mijn hart springt op , zou het dan eindelijk????
Behalve dat mijn schouder ontzettend zeer doet
en dan komt er een verhandeling:
fysiotherapeute die doordoet terwijl ze niet wil
en haar verwijt dat ze geen pijn wil hebben.
(haar woorden hoor, pas op kijk uit )
Een nachthulp die letterlijk en figuurlijk
te laat komt , moet er om 3 zijn maar komt om
kwart voor 4 en heeft veel werk,
wat haar weer pijn op levert.
Haar zijn: eigen schuld moet ie maar op tijd zijn.
Een heup die niet wil, maar waar op foto niets aan te zien is
en zij van overtuigd is dat het niet goed zit.
Een bezoekje aan de cardioloog voor controle die gezegd heeft:
kijk Mevrouw dat krijg je er nu van met overgewicht en hogebloeddruk !
Beetje eigen schuld he !
Ben in staat om te gaan bellen en te vragen of ze het gezegd heeft.
Tot tranen toe omdat er een uitnodiging ligt voor een dagje uit met een bus
van Opapa zijn vorige werkgever.
Volgens mij?
Is het gevecht met haarzelf begonnen, en daarmee ook met de buitenwereld
die het allemaal zo makkelijk hebben.
Sta er bij, kijk er naar,
en mijn hart krimpt………………………….
toch geen goed idee naar huis ????
Morgen weer werken,
energie omzetten!
XXXXXXXXXXXX
Het zijn processen van acceptatie en aanvaarding.
dat is niet eenvoudig en zelf heb ik zoiets:
als er eerst maar eens een jaar voorbij is met alle bijzondere dagen
weersomstandigheden etc zodat ze alles een keer door is geweest
dan zijn er (hopelijk) geen verrassingen meer.
Ze moet hier denk ik toch doorheen, ook al wil je dat liever niet voor haar….
Zeker nu omama meer op zichzelf is aan gewezen is het besef ook gegroeid.
Het vertrouwen op andere mensen wordt ook telkens beschaamd.
Het is niet niks wat haar is overkomen en blijkbaar nog net voorbij is door andere ergernissen. Hans
Denk dat je gelijk hebt Esther,
woede , verdriet, terleurstelling omdat het niet allemaal gaat zoals ze zou willen.
Nope geen proffessionele hulp want die is zij toch niet nodig ???
Haar woorden hoor ………….
gaat nog wat worden als het weer straks slechter wordt .
Misschien begint nu haar eigen verwerkingsproces. Uit jouw verhalen maak ik op dat ze heel veel woede in zich heeft- terecht, want het is nogal wat wat haar overkomen is. En ja, dat uit ze naar de mensen die het dichtst bij haar staan, want dat voelt veilig.. Krijgt ze professionele geestelijke hulp?