Het verhaal laat me natuurlijk niet los.
Hou er zo niet van om onze goede naam door het slijk te zien gaan,
of om bedreigt te worden.
Nu kennen jullie me ondertussen  en weten
dat er zelden iemand is geweest die met zoiets wegkomt.

Eerst hoor ik jongste aan, en al heel snel vallen de puzzelstukjes voor mij
op de plaats.
Ik stuur een berichtje naar de boze vader die iets van de volgende strekking heeft.

Dat de mensen die hij zoekt niet eens hier van het dorp komen.
Dat ik niet bang ben voor bedreigingen, maar dat iemand zomaar beschuldigen
erg veel lijkt op laster en smaad.
Dat ik daar dan heel graag een gesprek over wil met de wijkagent of we ons
dat zomaar moeten laten welgevallen.
(Hij kent me en weet dat ik het dan ook doe)
Dat afgaan op wat iemand anders zegt, een open deur is om onze gezinnen
tegen elkaar om te zetten, wat dus nu ook gebeurd.

En dan krijg ik vanmiddag berichtje terug,
het spijt hem dat hij in een vlaag van frustratie heeft gehandeld.
dat het hem spijt dat het jongste onterecht heeft beschuldigd.
Ik stuur direct bericht terug:
dat ik het zou waarderen dat hij dat dan persoonlijk bij jongste zou doen ??
Nog geen 2 minuten later telefoon:
YEP en hij is tam en bied idd excuus aan jongste.

Zelf spreek ik hem ook nog even en we komen tot de conclusie:
elkaars vrienden zullen we niet worden waarschijnlijk
en dat hoeft ook niet.
Maar elkaar normaal tegemoet komen en aanspreken indien nodig
zou toch bij de mogelijkheden moeten horen?
Hij is het volledig met me eens en krijg op alle fronten gelijk 😉

Mijn: Joh misschien over 5 jaar lachen we er om
doet hem ook lachen.
Je bent wel erg optimistisch en positief?
Yep ben ik altijd al geweest en ga het ook blijven !
Zijn: mocht dat werkelijk zo zijn pareer ik met:
dan drinken we samen een borrel 😉
Deal !!

En zo gaan we toch eigelijk lachend uit elkaar …………
wie weet wat de toekomst brengt,
aan mij en onze jongens zal het niet liggen.

XXXXXXXXXXXX