Samen vertrekken we,
hand in hand voor een lange wandeling,
de lucht is knalblauw en helder,
de zon schijnt, er is geen vuiltje aan de lucht.

We ontmoeten mensen, sommigen lopen een stukje mee
met anderen maken we een praatje
om vervolgens vrolijk uitgezwaait verder te gaan.

In een stuk niemandsland, waar geen borden staan
lopen we zomaar bij de wereld vandaan.
En ik vraag nog, zouden we dit wel doen?
Maar je lacht mijn zorgen weg, tuurlijk toch
samen komen we toch overal en jij weet toch de weg?

Naief als ik ben, sla ik geen aandacht op de laatste zin,
de avond begint te vallen en een bloedrode zon laat zich zakken
aan de horizon.
Het wordt stil en de avondnevel kruipt over de velden en de akkers
en slokt langzaamaan al het vee op, dan de bomen en vervolgens ons.

Het wordt koud, en de mist ontneemt ons elk zicht.
Ik voel hoe jou hand de mijne stevig vast houdt
als we beseffen dat we de weg kwijt zijn.
We horen stemmen , soms fluisterend en in de verte een schreeuw.
Een huivering trekt door mijn koude lichaam
alleen jij staat nog achter me, en vraagt: jij weet de weg toch?

Er is geen weg, er niets, alleen de diepe intense mist.
Geen herkenningspunt, geen mensen om te vragen,
helemaal niets.
de wanhoop wil bezit van me nemen, maar dat sta ik niet toe
ergens moet er een methode zijn, en uiterlijk rustig loop ik door.
Totdat ik merk, dat er geen hand meer is die me vasthoud.

Het besef alleen te zijn, en dat jij alleen bent,
en dat ik het niet weet en jij het niet weet waar naar toe
brengt een staat van radeloos verdriet
en van heel veel vragen.
Dan verschijnt er een lichtje, het zal een vuurvliegje zijn?
En dan komt er nog eentje bij, ze dansen voor mijn voeten.

Ik volg ze en ze brengen me naar een plek
waar veel meer lichtjes zijn , bijzonder maar ook herkenbaar.
Bang ben ik niet meer, maar onzeker wel….
hoe nu verder ?
Dan komen uit alle hoeken en gaten mensen met ook van die lichtjes
en samen maken we een heldere plek in het duister.
Sommigen ken ik, sommigen niet en er wordt geen woord gezegd.

Het duurt niet lang of de mensen zonder de lichtjes
vinden ons en samen wachten we
tot de zon opkomt, een nieuwe dag begint
en een prachtig landschap zich aan ons laat zien.

En dan schrik ik wakker in mijn droom,
om weer te gaan slapen om wakker te worden.
Het zweet staat op mijn rug en ik check
alles wat me lief is………….. ze zijn er nog.

XXXXXXXXXXXXX