toch?

Nog een week of 5
en dan komen we bij magische data.
Deze gaat openlijk
omdat dat ook wel zo eerlijk is.

Omama:
In de afgelopen maanden was ze overtuigd
dat aan haar linkerkant,
haar teen gebroken was.
Haar kniebanden gescheurd,
Haar heupbot scheuren had waardoor haar been
korter is dan de ander.
En haar schouder uit de kom.

Van alle 4 zijn foto’s gemaakt
soms op intens diep aandringen van mij naar artsen toe:
onder het motto: niets te zien stelt gerust , gun haar dat!
Maar inplaats van gerust werd de onrust alleen maar groter.

revalidatie ingeschakelt en ze krijgt een speciale afspraak
hij is geweldig, hij verteld over spieren, over pezen
die na het CVA zijn verander, die pijn en verschillen veroorzaken,
over zenuwen die niet meer doorgeven wat ze normaal wel doen.
En dan eindelijk accepteerd ze
dat ze niets gebroken heeft, wat nog niet wil zeggen dat ze de rest
ook accepteerd.

De autistische inslag is ook iets van blijvende aard.
Het is iets waar ik aan wennen moet, omdat ik altijd heb gehoopt
dat het tijdelijk zou zijn.
Als iemand tegen me zegt: dat blijft zo maar je zult er niet aan wennen
weet ik dat die gelijk heeft.
Dan weet ik dat het mijn strijd is tegen mijn hoop
mijn ‘oude’moeder terug te krijgen,
en dat ik best wel weet dat dat niet gebeuren gaat.
En dat ik dat eigenlijk niet weten wil,
dat ik ook dan liever vlucht dan accepteren dat het is zoals het is.

Dat ik mens ben.
Afscheid nemen van iemand die er nog is
en er niet meer is, is iets wat niet te doen is.
De confrontatie , elke dag weer,
is mijn strijd , haar strijd, en er zullen nooit winnaars zijn.
Alleen maar verliezers, al maanden lang.

Men mag mensen niet veroordelen op beperkingen,
en ik heb me er schuldig aan gemaakt,
omdat IK zo graag anders wilde.
en dat was een grove fout.

Maar: als je niet meer gehoord wordt,
niet meer mee telt, alleen maar goed bent voor,
geen respect of waardering krijgt,
je kinderen niet meer gezien worden,
dan is het niet eenvoudig.

Ik zal accepteren dat het is zoals het is,
maar zal niet toestaan gekwetst,
vernederd, of misbruikt te worden.
Ondanks het feit dat persoon in kwestie
een karakter heeft waar hij/zij niets aan kan doen.
Want Omama is niet mijn enige blokkade.

Want hoe het ook is, en waarom dan ook:
ook ik heb recht op een leven.
toch ???

XXXXXXXXXXX

2 Comments »

  • cheet schreef:

    Als anderen het mogen, mag ik ook 🙂
    t wordt tijd voor de echte Cheet !

  • Nanda schreef:

    Tuurlijk. Je hebt ook je grenzen en je zelfrespect. Die eerste weet je steeds beter aan te geven en die tweede groeit steeds meer. Stapje voor stapje leer je steeds meer…

RSS feed for comments on this post.


Leave a Reply

  • het verleden

  • afdelingen