Momenteel denk ik vrij veel , of liever overdenk.
Hoe dingen gegaan zijn, hoe ik daar zelf tegenover sta
en de gevolgen er van.
Het is altijd namelijk oorzaak en gevolg.

Gisteravond lees ik terug, de maand juni.
Ronduit een onluisterende maand, met slechts als hoogtepunt
Lucky met Bas en Du.
Ik lees mijn eigen gevechten, voor mijn eigen leven
en vandaar uit voor mijn eigen gezin.
Eigen, wat is dat eigenlijk??

Dat wat van jou is, wat vertrouwd is en waar je van houdt.
En dat is dan naar buiten toe een behoorlijk ruim begrip.

Vanmorgen kom ik in gesprek met iemand die vecht tegen iemand
en ik hoor mezelf zeggen:
misschien moet je eens ophouden de ander elke keer die aandacht te geven.
De ander toe te staan een ellendige factor in je leven te zijn.
(niet die woorden wel die strekking)
en daar denk ik nog eens over na.

Dragers voeden klagers.
En hoe meer ze voeden hoe meer ze vragen, sommigen zijn niet in staat om te dragen.
Maar dat wil nog niet zeggen dat ze ook altijd het recht hebben om te vragen.
Zelluf doen is voor iedereen die voor volwassen wordt aangezien
een doelstelling maar sommigen halen die domweg niet.
Omdat ze niet kunnen? Omdat ze niet willen omdat het zo veilig voelt gevoed te worden?
De redenen zijn verschillend maar zolang iemand constant vraag gaat het altijd ten koste
van iemand die draagt.
En dat is niet vol te houden , hoe , wie of waar dan ook.

Toen in Juni besloot ik niet de drager te worden,
maar achteraf werd ik wel een vrager.
Hulp van uit de medische wereld hoef je niet te verwachten.
En ik vroeg om een weg te vinden, mezelf weer op de rails te krijgen,
en een drager van mezelf te worden.
Dat is volgens mij wel aardig gelukt.

Maar het is zo moeilijk om de keuze te maken dat je niet meer gaat voeden.
Dat je ze loslaat, niet omdat het je niet meer interesseert maar omdat ze zelf
de kans moeten krijgen zichzelf te dragen.
Er is Liefde voor nodig om ze vast te houden,
er is nog meer Liefde voor nodig om ze los te laten.
Ontdekken wat ze zelf kunnen, wie ze zijn en waartoe in staat.

En zo hebben wij hier in huis, Omama en broer
een turbulent klein half jaar achter de rug.
Waarbij nu eindelijk de rust beetje terug keert omdat
simpel weg iedereen een positie heeft ingenomen
en op de hoogte is van de standpunten van de ander.
Het lijkt ontzettend op een spel
maar dan wel levensecht.

En ik ben dankbaar, nogmaals , steeds weer,
voor de mensen die me geholpen hebben,
die er voor me waren, die me hebben laten zien,
dat die weg terug naar jezelf
geen achteruitgang betekend,
maar investering in de toekomst van je zelf en daardoor
in de toekomst van hen die je lief zijn.

XXXXXXXXXXXXX