Yep ik ben ziek , in de zin van
een fikste griep velt mijn conditie en heel verstandig
meld ik me op een aantal plaatsen af.
Als zzp kost dat natuurlijk wat , maar liever nu
dan straks met de kerst.

Sinds zondagmiddag en het vogelhuis verhaal
ben ik niet meer bij Omama geweest,
simpel onder het motto dat ik niet iemand aan wil steken.
En omdat ik tijd nodig ben, om te denken.

Meerdere malen lees ik de reacties terug,
van mensen die zelden reageren, die vaak reageren , en eentje
die normaal nooit reageert.
en uit allemaal komt naar voren:
Jij hebt een gezin, die mag je voorop stellen.

Dat heb ik gedaan, althans geprobeerd, het resultaat is
dat ik dus de afvallige ben, en dus juist dit soort dingen om mijn oren krijg.
En toch, sta ik er nog steeds achter.
Tegen over iemand die zichzelf alleen maar voorop stelt
is dat een onmogelijk  gevecht,
want dat is het geworden, een gevecht.

Het gaat er nu om wie gaat breken of standvastig genoeg is,
en wie bereid is de gevolgen te aanvaarden van de keuze die gemaakt gaat worden.
Nu weet ik dat Omama niet gaat veranderen, broer ook niet……………
dus is het geheel aan mij, en aan mij alleen…………..
om de keuze te aanvaarden van mijn gedrag en hun reactie daarop.
Die zal niet lekker zijn.

Ook binnen het gezin is er eigenlijk een zelfde situatie:
ook ik heb een leven en de mannen zouden groot en oud genoeg moeten kunnen zijn
verantwoordelijkheden te nemen en te dragen.
Zo stuur ik oudste vanavond het bos in,
zet jongste op een tijdschema,
en komt zowaar eega terug als ik met hem praat en mijn verdriet vertel.

Eega zegt> weet jij wat jij verdiend?
Elke dag een knuffel !!!
De man die me vele jaren terug kwetste tot op het bot en terug.
Nou begin daar vanaf morgen maar eens aan dan 🙂

Het is een gevecht tussen de mensen om me heen met mij
en met mij zelf tussen de posities die ik , niet geheel vrijwillig,
toch gekregen heb.

Stuck in the middle with you,
volgens mij is er een liedje van .
Dus, nu is het eenvoudig een keuze maken van wat IK wil en IK ga doen.

Voor de info? Omama heeft zeker nog niet even gebeld hoor om te vragen
hoe het gaat.
Broer ook niet trouwens.
Het zou toch een voorbeeld moeten zijn he,
waarom kan ik dat dan niet?
Omdat ik bang ben voor de gevolgen?
In het ergste geval wordt ik onterft……………
maar als ik moet kiezen tussen mijn gezin, mijn moeder en broer,
en mezelf?
Kan al het geld me gestolen worden……………………

wij gaan onze weg wel vinden.
Ondertussen lees ik een boek , jawel heb tijd om te lezen,
ik zorg voor jou.
Zo herkenbaar en weet dus dat er veeeeeeeel meer mensen
in deze situatie zitten of gezeten hebben.

Wat wel fijn is?
er zijn meer mensen om me heen, die Omama bijvoorbeeld meemaken
en zien en zelfs af en toe schrikken van het feit hoe ze veranderd is.
Die dan aan mij denken en het ook laten weten.
En dan komt er toch voor mij iets als respect voor bij voor mijn broer
want hij zit er elke dag bij aan tafel,
ook een keuze uit zijn verleden hoor,dat weet ik.
Maar ik?

k weet niet of ik het zou kunnen.
Ik sta op zelfde voet als een van de thuiszorgmedewerkers waar Omama een hekel aan heeft.
weet je waarom?
Zij vind namelijk dat Mevrouw zelf haar bammetje s morgens wel smeren kan.
En dat ze zelf haar kleding wel klaar leggen kan ! 🙂
En die meid? Die spoort natuurlijk niet !!!
Weet zij wat het is om zo te zitten???
Een schande om zo te durven praten !!!

En ik? Ik herken het alles overlaten aan,
wat ze nog wel kan, zeker niet meer zelf doen.
En zo totaal afhankelijk worden van lekker zorgen voor ikke.
Want als je een CVA hebt gehad?
dan ben je zielig en moet iedereen 100% voor je klaar staan.
24/7 !!!

NOT !

xxxxxxxxxxxxxxxx