Vanmiddag kom ik voor het eerst
weer bij Omama sinds zondagmiddag
en het vogelhuisje verhaal.
Trouwens uitstekend huisje
want het  hangt nog steeds,
ondanks de storm van vandaag.

Heb veel na kunnen denken
veel handvaten gekregen
een verzoek ingediend bij het mantelzorgplatform
voor een gesprek
maar:

Waar ze gister nog zo bezorgd was?
Gaat het vanmiddag weer over haar zelf
en zolang je het daar maar over hebt
is er niets aan de hand.
Persoonlijk naar mij toe?
Niks, noppes , nada……………

Alleen broer vraagt even en vervolgens
gaat hij verder met het spelletje waar hij mee bezig was.
En dan komt er iets over me,
een soort rust, een soort vrede hebben met.
Een soort van : t is niet anders, t gaat niet veranderen
en hier zal ik het echt mee moeten doen.

Het ligt niet aan mij, t is niet mijn schuld
nog mijn fout, nog iets wat ik er aan had kunnen doen .
Enige wat ik bedenk:
wat ben ik blij dat ik die afstand heb kunnen houden
met de goede adviezen en hulp van mijn vrienden.
En die afstand zal ik moeten bewaren
en ‘gewoon’af en toe langs gaan.
‘gewoon’ af en toe de dingen doen die gedaan moeten worden,
en me maar bedenken:

Ik hoop werkelijk dat mij dit bespaard gaat blijven
dat mijn kinderen de strijd niet hoeven te leveren
en mij niet hoeven te leren kennen
als een vreemde.

Het is over,
ik heb geaccepteerd
ik ben mijn moeder kwijt.
En als ik het weer moeilijk krijg
of heel verdrietig ga worden,
dan ga ik een kaarsje branden in het witte hart
wat hier hangt voor het raam.

http://www.youtube.com/watch?v=61b24ph9OUU

XXXXXXXXXXXXX