Als je pubers hebt, kom je met van alles in aanraking.
Oudste is erg stabiel bijna bij saai af maar heeft zijn ding
wel op orde.
Jongste is een echte puber.
Inclusief proberen, uitdagen, ontdekken, maar ondertussen
begint hij langzaam maar zeker een lijn te maken
van wat hij wil en welke kant hij op wil.

Beveiliging lijkt hem wel wat,
en hij wil als 3e bij onze judovereniging de zwarte band halen.
Maar zijn gedrag flaneert nog alle kanten op.
Totdat afgelopen weekend er hier een situatie voorbij komt
waarvan ik mag geloven dat het bij alle puberjongens binnen een
gezin voorbij komt.
Het gaat hard, erg hard en erg heftig.
En ik trek even mijn handen overal vanaf en vertel mijn mannen dat ook.

Het duurt een paar dagen maar dan komt er een ommekeer
een besef van zelf verantwoordelijk zijn,
zelf dingen moeten doen en staan voor wat je zegt wie je bent
en wat je wilt.
Mjn gesprekken met jongste zijn legio de laatste dagen
maar altijd in een afwachtende houding.
Wat wil jij ?
Wat denk jij?
En vooral hoe denk jij het te gaan doen ???

Scheelt , in onze gesprekken komen schoolgenoten voorbij,
mensen die hij kent, hij verteld me omgangsvormen van anderen,
dingen die ze doen, of dingen die ze laten.
En vraagt mij om een mening.
Maar die geef ik niet.
Ik vraag hem zijn mening terug.
Als jij beveiliger zou zijn, of toezichthouder
hoe en wat zou jij denken en doen ?

En zo krijgt hij inzichten in eigen denken,
Vat op eigen gevoelens,
en leert hij zichzelf kennen.
En ik mentor , ik laat zien,
maar neem geen levens over……………..

XXXXXXXXXXXXX