Er schijnen in Nederland 3,6 miljoen ! Mantelzorgers te zijn.
Waarvan 2 miljoen dag en nacht klaar staan voor.
Maar wanneer ben je een mantelzorger?

De eerste keer dat men mij zei dat ik het was geworden,
kwam voorbij op het aanmeldformulier van verpleeghuis.
Niet wie is contactpersoon? Maar wie is de mantelzorger?
Ik schrok daarvan.
Hou niet zo van titels, vooral niet als ik niet weet wat het inhoud.

De 8 maanden van Omama en broer zijn uitgebreid beschreven.
Ook hoe ze naar huis kwam,
de belofte van thuiszorg: JIJ moet dochter blijven………….
geen HH geen thuiszorg.

De belofte was goed maar in al die tijd miste ik iets.
En de laatste tijd ben ik naargeestig op zoek naar dat iets.
En dat iets heb ik nog niet gevonden maar weet ondertussen wel
wat het is.
1 iemand die vanuit de proffesionele hulpverlening
aandacht heeft voor de mensen naast iemand die een CVA heeft gehad.
Het is , kwam ik achter , alom bekend dat zeker 98% een karakterverandering ondergaat.
Had zo graag vanaf het begin iemand naast me gehad
die me vertelde: Dit is normaal, dit is wat er gebeurd is,
dit gaat niet veranderen, dit is wat jij in moet passen in je leven.

Dan had ik niet 8 maanden gehoopt, en ook niet 4 maanden na thuiskomst
dat het nog veranderen zou.
Dat het een tijdelijk iets zou zijn wat bij thuiskomst misschien wel weer
bij trekken zou.
Dan was mijn accepteren en leren omgaan met
veel eerder begonnen, en was ik nu veel verder geweest.
Maar iedereen en alles riep te pas en te onpas mijn hulp in,
maar er is nooit iemand van buitenaf geweest die mij heeft gevraagd:
hoe gaat het met jou?

Nu heb ik geluk, iemand die me kent en denk ondertussen wel door en door,
is daar mee bezig op een wel proffesionele manier.
De eerste link die ik krijg, stuur ik bericht naar toe……………..en hoor niets weer.
De volgende , daar werkt het forum niet van.
Dan slaat hier de frustratie wel toe
het is alsof ik er met niemand in de buitenwereld mee over praten mag.

Volgens de berichten mag je geloven dat er voor mantelzorgers veel wegen zijn.
Die zullen er vast ook zijn.
Maar zo in je uppie naar een bijeenkomst stappen
en dan zeggen dat je eigenlijk geen mantelzorger bent omdat je geen zorg verleend.
OH wacht iedereen gaat nu zeggen dat ik het wel ben
omdat ik zorgen genoeg heb, en genoeg doe en in de gaten hou.
Voor mij voelt dat inderdaad niet zo,
ik voel me een klein meisje die haar mama kwijt is,
en die niet weet wat ze moet doen
met de ongeveer 8 jarige invalide autist met grote mensen wensen.

Tuurlijk weet ik damn goed dat ik mantelzorger ben
ze hebben me de titel gegeven……………………
alleen weet ik niet
hoe ik de hele ongelukkige situatie
inpassen moet in mijn leven.
Zouden er meer dochters zijn
die hun moeders kont niet kunnen afvegen?
Zouden er meer kinderen zijn
die het eeuwige aandacht vragen en het drammen
niet altijd kunnen plaatsen.
Mag je als kind , als je ouder kind is geworden,
daar moeite mee hebben?

En vooral: mag je als enigste dochter kiezen voor je gezin
omdat je puberjongens hebt die je aandacht meer dan nodig zijn
mag je die boven , in mijn geval, je moeder plaatsen?

Dan maar niet is een optie
en terugtrekken ook…………………
maar mijn hart rouwt
mijn hoofd doet pijn
omdat nooit ,echt nooit
iets meer hetzelfde zal zijn.

OH en voor die minister die vind dat langdurige werkelozen
maar mantelzorger moeten worden ?
Die moeten ze direct ontslaan zonder wachtgeld, ze weet niet waar ze het over heeft. !

XXXXXXXXXXXXXXXXX