Vanmorgen krijg ik herhaling van gisteren:
Mam ik wil niet, ik wil echt niet.
IK ga niet, niet eerder dan het gesprek geweest is.
En die hebben we vanmiddag om half 4.

Dan sta ik op mijn werk he, en hij is thuis……..
zo lastig.
K bel hem maar weer eens even en krijg hem zo ver
dat hij gaat.
Maar geef hem ook mee dat het beetje laatste kans actie is.
Anders is zijn toekomst echt naar de poeier.

Vanmiddag zien we elkaar weer bij mentor en van die
verwacht ik eigenlijk heel veel tegenspraak,
veel van jongste zijn schuld, maar:
totaal niet!

Een heel schema, vragen wat jongste nodig heeft,
uitleg over die andere jongen en wat ze daar voor maatregelen voor hebben
getroffen.
En totaal andere manier van benaderen en ook jongste kan er zich in vinden.
Samen maken ze een schema die werken kan,
hij tekent uit hoeveel weken nog voor examen,
hoeveel ruimte voor inhalen en opbouwen
en maakt het inzichtelijk en overzichtelijk.

En jongste is zich totaal bewust van het feit dat er iets gebeuren moet
en dat hij hiermee zeker uit de voeten kan.
EN zegt zijn volle medewerking toe.
Zou het dan vanaf morgen rustiger worden?
Zou ik dan nu eindelijk de tijd krijgen bij te komen en uit te zieken?

Want dat is wat mij meeste energie kost
en daardoor weet ik dat ik maar niet 100% herstel.
Dus als nu eens alles en iedereen doet wat ie moet doen
en mij even een beetje met rust laat,
zou het zo maar eens goed kunnen komen.

DUIMEN !!

XXXXXXXXXX