Het artikel wat ik onderga, want dat is het : ondergaan……
brengt me veel duidelijkheden.
Had nu 1 iemand me vanaf het begin gezegd:
Je moeder ondergaat een karakterverandering, en die is onomkeerbaar,
dat was ik direct gestopt met hopen, met anders verklaren,
en waarschijnlijk accepteren.

Hadden ze me die handvaten erbij gegeven die ik nu heb
dan was het absoluut eenvoudiger geweest.
Hoe te reageren en wat te accepteren.
Al lezende merk ik dat het ook van toepassing is op een aantal
storingen in mijn omgeving……….
kortom zeer  , meer dan zeer bruikbaar materiaal.

Dan had ik na 10 dagen geweten dat ik mijn moeder die ik had
nooit terug zou krijgen, dan had ik daar geen 10 maanden over moeten doen.
Maar wat als je mantelzorger wordt, en je die backup niet hebt?
Effin U heeft het kunnen lezen.

Regelmatig voelde het voor mij s morgens bij het opstaan
alsof ik op blote voeten stond op een pad met glasscherven voor me,
en hete kolen achter me.
Achter mantelzorgers gaapt een zwart gat
en nu zijn mensen om me heen wel zover dat ze ook zien en horen,
maar het eerste jaar?
Leek alles toch zo geweldig en perfect ?
Alles was toch in de puntjes geregeld ?
Het loopt toch allemaal prima ?

Dat je als mantelzorger dus niet overal tegen hoeft te kunnen,
dat je nee mag zeggen als je dingen echt niet wilt,
en dat je je ook niet hoeft te laten kwetsen
is al een hot item voor me, het zou dan wel zo fijn zijn om iemand achter
je te hebben die je daar dan in opvangt.
Want wie vangt de mantelzorger?

Intern dat is jullie wel duidelijk, niemand.
Het verklaart mijn eigen zoeken buiten de deur naar dingen die IK leuk vind.
Waarin ik me kan verliezen met een perfectie uitvoering of drang naar
die voor sommigen bijna niet te verklaren zijn.
Het nog ergens mee willen doen, nog iets betekenen, nog een stukje respect
en waardering wegvissen………..
want dat is het : vissen.

Een weg vinden in een wereld waar je ook niet voor kiest,
waar er niet gevraagd wordt hoe jij de combi gaat maken,
je krijgt het erbij en je moet het er maar mee doen.
HOE? nou feitelijk is dat jou probleem of oplossing
daar zit veel ruimte hoor, want hulp is er nauwelijks.

Daar kan ik me dan best boos over maken,
waarom is er zo weinig hulp voor de mensen naast de patienten?
Waarom moeten die met alles wat erop hun afkomt
zelf het uitzoeken, zelf redden, zelf staande houden?

Gelukkig heb ik door het hele artikel een aantal dingen gevonden
die me toen ook door diverse mensen werd ingefluisterd,
daar heb ik geluk mee gehad.
Omdat ik veel mensen ken, en toch altijd mede door blog
erg open en eerlijk was waar ik vast liep.
Mijn hulp waren de mensen die me lezen, helpen,
en ondersteunen waar ze kunnen.
En als je dat niet hebt? Heb je toch echt een probleem want je verzuipt
tijdens het vissen.

Ik pretendeerde altijd te zeggen:
wat je overkomt is geen keuze, hoe je er mee omgaat wel.
En dat is dan weer voor ieder zelf natuurlijk,
maar vind het fijn te lezen dat ik nee mag zeggen,
dat ik niet verplicht ben Omama haar billen te wassen,
en haar rustig mag stimuleren wat ze zelf kan,
en overdragen aan de hulp die ze heeft wat ze niet kan.

Benoem het , zei ze nog tegen mij vanmorgen………….
vertel wat je denkt en voelt met heel je HS,
en wees duidelijk……………………….
want zwijgen en het maar laten gaan
maakt dat iedereen dus denkt dat het wel goed is zo.
Mijn taak, mijn opdracht
wees duidelijk.

Gaat vast niet van een op andere dag,
maar mee gaan in een verhaal hoeft dus ook niet.
Omdat ik eerst voor mezelf moet zorgen
voordat ik dat voor een ander kan.

Ik ben aan het leren,
examen volgt later.

XXXXXXX