Summier schreef ik even
dat ik 14 uur slaap.
Dat is natuurlijk niet normaal,
als alles normaal is.

Het ging al maanden aan,
met verschillende dingen,
verschillende situaties,
ze zijn allemaal wel voorbij gekomen.
Inclusief alle goed bedoelde adviezen
van mensen om me heen.

Heel veel van die mensen hebben me geholpen
me dingen laten zien, laten lezen, laten doorzien.
Maar je moet het altijd nog zelf op een rijtje zetten
een plaats geven, of inpassen.
Dat doe je niet zomaar.

Er was , vrij recent, een periode
dat ik de telefoon niet durfde op te nemen want:
zelden word ik gebeld met leuke dingen.
t is altijd wel iemand die iets heeft maar zelden mijn kant op.
Dat ik mijn mail niet meer durfde te openen,
omdat er naast de spam alleen maar berichten binnen kwamen
die aandacht vroegen of geregeld moesten worden.
Dat ik mijn telefoon het liefst op stil zette of nog liever UIT….
de wappjes waren van een vragend soort.

Zelfs als ik aan het werk was, werd ik gestoord als zijnde
zittende aan de keukentafel en niets te doen.
Met de meest simpele en af en toe ook onnozele dingen
waarbij ik heel vaak heb gedacht en soms ook gezegd>
IK werk !!!
Laat me dan met rust zodat ik mijn ding kan doen.

Maar nog steeds sprong ik elke morgen met goede moed
mijn bed uit, om vervolgens terug te verlangen
naar het moment dat de elektrische deken op vol staat
en ik er weer in kan.
Het ging niet meer, en er moest wat veranderen.

De grootste zorg was intern met jongste en de school.
Zal erbij zeggen dat ook jongste er een fors aandeel in heeft
omdat zijn karakter niet bepaald de handigste is.

Toen die het bijltje er bij neergooide , legde ik die van mij er bij.
minder kon het toch al niet worden.
Maar ook in andere dingen die ik van me af laat glijden.
Ik durf best op zaterdag tot 12 te slapen tegenwoordig.
En ik durf ook best af en toe niet bij Omama langs te gaan.
Die verwijten?
Die komen wel hoor, jammer dan !!!!!

Die momenten van angst daar wil ik van af,
van het zeuren aan mijn hoofd,
het verwachten dat ik een oplossing weet of bedenk,
dat ik achter mensen of dingen aan ga
ik doe het niet meer.

Voor sommigen is dat best lastig en niet te begrijpen
dat is dan jammer
maar als ik helemaal instort heeft niemand nog wat aan me.
Denk dat ik op het randje zat
van oververmoeid of overspannen………..
ik weet het niet en wil het ook niet uitproberen.

Maar het moment dat mijn kleine zwarte vriend fluit
en de vlinders vliegen en ik niet meer geniet
de dagen dat ik niet meer lach, en dat zijn er teveel ondertussen,
die momenten moeten veranderen.
Het leven heeft mij overgenomen,
tijd om terug te komen en het leven weer naar mij te voegen.

XXXXXXXXXXX