Vannacht slaap ik slecht en dat heeft natuurlijk
zijn effect op me vandaag.
Het werk vanmorgen vlot overigens prima
maar ik hang tegen dat gesprek van vanmiddag aan.
Het indicatiegesprek van thuiszorg over Omama
en hoe het in de toekomst zal gaan.

De algemene vragen lopen we zo door
en ik merk dat Omama een prachtig spel speelt
want het gaat helemaal geweldig goed.
Op geestelijk nivo vind ze zichzelf totaal niet veranderd.
Ik zit er bij en zeg niet.
Denk dat ik de dame morgen maar even bel of ik even
met haar kan praten alleen.
Waarom ik niet direct iets zei????
Weer een week genegeerd worden en vervolgens worden
opgeroepen voor allerhande domme klusjes,
heb ik even geen zin in.

En dan over de uren  , ze opent met :
Onze overheid wil graag meer betrokkenheid van de mensen uit de omgeving
van de client.
En ja hoor zeg ik, daar gaan we.
Zet mijn hakken direct in het zand en vertel haar dat ik dat niet van plan ben.
Maar hoef haar alleen maar naar toilet te begeleiden, rest doet ze zelf…..
nee , de paar keren dat ik het geprobeerd heb maakten me aan het kotsen.
En dat is echt zo.
Plus het feit: ik werk, heb een gezin, zelf genoeg aan mijn hoofd en dan
of op gezette of te pas en te onpas op oproepbasis beschikbaar moeten zijn ?

Ik weet namelijk hoe dat dan gaat, want dat gebeurd nu al met kleine klusjes
je bent nog niet binnen, hebt je jas nog niet uit of de telefoon gaat.
En haar wassen of onder de douche helpen ???
Moet er niet aan denken.
Schrijf wel op zegt ze, dat je onregelmatige werktijden hebt 🙂
Het hele verhaal gaat naar de Gemeente en daar gaat een of andere iemand
beslissen hoe het hier straks verder gaat………..
apart idee dat vreemden beslissen over onze toekomst.

Het is laat als ik weg kom om naar school te gaan,
daar net binnen gaat mijn mobiel.
De leerplichtambtenaar………….hij heeft lijst van verzuim
en die valt eigenlijk nog wel mee vind hij.
Maar in orde van advies van school wil hij jongste naar buro Halt hebben.

Ik ben het daar natuurlijk niet mee eens, en vertel hem dat ook.
Moet hij nu de klappen vangen van een wanbeleid van school?
En ik vraag hem dit gesprek onder ons te houden, na enige
aarzeling beloofd hij me dat.
En ik vertel dat ik hem heel graag wil spreken, dat ook zeker ga doen.
Maar niet eerder dan ik weet dat jongste geslaagd is omdat ik bang
ben dat mijn gesprek hem het examen gaat kosten.

Hier wordt zijn nieuwsgierigheid gewekt en ik vertel hem kort
een aantal dingen.
Over een begeleider die hem beschuldigd van dingen die hij
niet gedaan heeft,
over uren die school heeft laten liggen,
over de vele beloftes die er gedaan zijn,
waarom wij hem niet naar een andere school hebben gedaan.

Maar ook, hoe hij er nu in de cijfers voor staat,
en dat hij bijvoorbeeld vanmorgen een 9,8 haalt voor mondeling examen Engels.
Dat hij zijn ding nu wel op orde heeft,
en ik niet zit te wachten op een gesprek wat hem weer demotiveert.
En de beste man begrijpt het allemaal………..
ook dat de lijst vele malen langer is dan ik even kort aan geef.

Weet je wat ik ga doen ? Ik bel je eind Mei wel eens even weer
dan is er meer bekend over zijn cijfers, zijn de examens achter de rug,
voor nu laten we hem gewoon even zijn ding doen en dat diploma halen.
En kijken dan wel eens verder.

Gelukkig, en ik dank hem hartelijk.

En dan merk ik dat ik moe ben,
dit soort gesprekken kosten me altijd bakken met energie
en het afhankelijk zijn van andermans beslissingen
is niet helemaal mijn ding.

Voor nu is het afwachten wat het worden gaat
maar alles wat ik er aan kan doen, dat doe ik…..
rust is me toch niet gegund dus vechten we maar gewoon door.
Heb immers toch niets te doen 🙂

XXXXXXXXXXXXXXX