Na het verhaal , het gesprek met Omama en thuiszorg
zit het me helemaal niet lekker.
Ik stuur de dame van Icare een berichtje of ze me
even bellen wil.
En dat doet ze gistermorgen.

Op mijn opmerking dat ik vind dat er niet helemaal
een goed beeld is weggezet, zegt zij: vertel.
En dan vertel ik haar hoe het werkelijk gaat.
Wat er gebeurd af en toe,
hoe ze reageren kan naar mij toe maar de meesten
denken dat ze maar zo lief en aardig is.

Weet je zegt ze, ik had het al een beetje door.
Ook van uit het team waren er al opmerkingen gekomen
dat Omama best heel kribbig uit de hoek kan komen
of dat ze soms toch wel beetje van de slag is.
Ook aan mijn houding had ze wel gemerkt
dat er meer aan de hand was.

Ze is blij dat ik haar dit open en eerlijk vertel
en ze haakt er op in , dat zij heel goed op de hoogte is
hoe mensen veranderen, hoe moeilijk dat is,
maar dat mijn moeder zo goed kon toneelspelen
had ze niet verwacht.

Het wordt meegenomen in de rapportage
en ik krijg van haar de opdracht:
als het niet wil, of je wilt alleen maar iets van je afpraten
moet je me bellen.
Laatste wat er gebeuren moet is dat jij er onderdoor gaat.

Het is alsof er een last van mijn schouders valt
en de erkenning van de meiden uit het team
dat het hen ook wel opgevallen is
maakt dat blij ben toch dat telefoontje gedaan te hebben.
Want het voelt eigenlijk ook wel een beetje
alsof ik Omama afval.

Mensen zijn toch rare wezens af en toe.

XXXXXXXXXXX