uit de oude doos:
it´s so funny funny what you do honey honey………..
liedje speelt hele dag door mijn hoofd.
`t zijn de keuzes ´t zijn de dingen
en bij de een kan ik wel janken
bij de ander schateren.
Niets vermakelijker dan de mens 😉

Goed: de dag van gister (inmiddels 12 uur geweest FOEI Cheet )
gewoon werken, ben vroeg dus kom vroeg aan.
Ze staat op punt van weggaan , briefje ligt klaar.
Zo op het oog niets aan de hand.
Gosh, ben je laat of ben ik nou zo vroeg?
Ze kijkt me aan en iets zegt me mijn grote mond te houden.
Tja, weet je eh……………….
Als je liever niet delen wilt is dat prima,
voel je niet opgelaten mij dingen te vertellen of verklaren
als jij je daar niet goed bij voelt.
We kennen elkaar goed genoeg maar ik schrik
als ze in tranen uitbarst en terugdeinst.
Joh, wat is dit nou?
Blijkt dat ze sinds maandag compleet afgeknapt en opgebrand
thuis zit, zwaar overspannen volgens dokkie.
Ze staat op punt te vertrekken naar haar zus
eindje uit de buurt , misschien zien we elkaar volgende week.
Want kan je nu helemaal niet missen.
Combinatie van factoren begrijp ik
en heb het er mee te te doen.

Vanmiddag even dit doen, even dat regelen,
douchen want vanavond gaan jongste en ik
met Omama mee naar alweer een bingo.
Komt ze wil niet alleen eigenlijk,
het weer lijkt pet te worden,
en ach, wat maakt het mij uit 😉

De meesten kennen we, en Omama komt in gesprek met
aangetrouwde nicht die wij ook heel goed kennen.
Ze ziet er niet uit, letterlijk en figuurlijk maar ik ben me
nergens van bewust.
Hoe gaat het met, vraagt Omama.
En dan komt er een verhaal die jongste stil doet zijn
en mij herinneringen naar boven haalt.
Neef van heeft Lymfklierkanker
toestand; tumor op 1 plek, niet te opereren,
misschien chemo, afhankelijk van het soort.
Met schijnbaar grote ogen kijk ik haar aan en antwoord:
je zult moeten afwachten wat voor soort het is.
Afhankelijk daarvan kun je kijken wat de toekomst
kan brengen.
Zijn zoveel soorten in die orde namelijk
en misschien heeft hij geluk een milde rustige niet aggresieve vorm
te hebben.

Ja maar , de schrik, het woord,
het moeten zeggen, de mensen.
Mijn : tja die ken ik komt er onnadenkend uit.
Iedereen schrikt zelfs Omama.
Oh ja, dat is ook zo.
Later zegt ze , ik had het moeten zeggen
heb er niet bij stil gestaan.
hoeft ook niet,
is ons ding.
Al zou het wel prettig geweest zijn
om je ietsjes voor te kunnen bereiden.
maar een mens is een mens
en dan kunnen dit soort dingen gebeuren.

Het leven is weer volop in beweging
voor nu ben ik benieuwd
hoeveel water er gaat vallen 😉

XXXXXXXXXXXXXXXXX