Wat een dag….

Eerst spreek ik meisje met de tumor
en we lachen er op los
omdat we geen van twee
een panische uitgang hebben.

Morgen naar Meppel
maar Urk laat het afweten.
Dan moeten we creatief zijn.

Eega springt er gelijk op in
een topper is het dan met dit soort dingen.
En nu hebben we een tafel
die we zelf mee kunnen nemen.

Met Omama naar Gemeentehuis
was inderdaad de situatie zoals je met autist mag verwachten.
En ik ben ondertussen zover klaar mee
dat ik me wel staande houd.

Kortom:
t gaat weer gewoon zijn gang 🙂

XXXXXXXXX